Showing posts with label အေတြးအျမင္. Show all posts
Showing posts with label အေတြးအျမင္. Show all posts

Tuesday, October 18, 2011

အသံ

ဟုိး.. ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္ မားမားရပ္ရင္း ဘဝထဲကို ကၽြန္ေတာ့္ကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေဖညႊန္ျပပို႔ေပးခဲ့တယ္..။ လူသားပဲမို႔ ၿပီးျပည့္စုံေအာင္ မဖန္တီး မလုပ္ေပးႏုိင္ေပမယ့္ အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကိုေတာ့ တစ္ျပားမွ အေလ်ာ့မခံခဲ့ဘူး..။ အေဖပံုေဖာ္တတ္တဲ့အတုိင္း ပံုေဖာ္ရင္း ေမတၱာရည္ေတြကို သြန္းေလာင္းေပးခဲ့တယ္..။ ဘဝဒဏ္ေၾကာင့္ ခ်ိဳ႕ငဲ့ခဲ့ရေပမယ့္ လူမ်ားေတြေအာက္မွာ ေနေနရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မထင္ခဲ့မိဘူးအေဖ..။ ေလာကဒဏ္ကို အံတုရင္း အေဖ့ညေတြ ယစ္ေရႊရည္ေတြနဲ႔ ေပက်ံတတ္ခဲ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲက သူရဲေကာင္းအေဖဟာ တစ္ခါမွ တန္ဖုိးမက်သြားခဲ့ဘူးအေဖ..။ မွတ္မိေသးတယ္..။ ဟိုးငယ္ငယ္ ေလးငါးႏွစ္သားတုန္းက အေဖေရခ်ိဳးေပးမွာကို ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တာ..။ အေဖ့ လက္ဆြဲေတာ္ ေရပန္းခယားႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းေပၚကို ေလာင္းခ်ၿပီး အေဖ ေရပန္းႀကီးတစ္ခုကို ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္..။ ေရပုံးထဲက ေရပမာဏက ေသးငယ္ေပမယ့္ စီးဆင္းေမွ်ာပါလာတဲ့ အေဖ့ေမတၱာေတြက တစ္သြင္သြင္ မဆံုးတန္းပါပဲ...။

အေဖ စိတ္မၾကည္တဲ့အခါမွာ ေအာ္ေငါက္ဆူဆဲ တတ္ေပမယ့္ အေဖ့ရင္ေသြးေတြကို အေဖ ဘယ္လုိ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္ဆုိတာကို အၿမဲေတြးေနတတ္မွန္း အမွတ္မထင္ အေဖလုပ္ျပတတ္တဲ့ အမူအက်င့္ေလးေတြက ျပေနတယ္အေဖ..။ ငယ္တုန္းက အေဖကုန္းပိုးတာကို စီးရင္း ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမႀကီးမွာ သား အေပ်ာ္ဆံုးလူသား ျဖစ္ခဲ့တာကို အမွတ္ရတုန္းပါ...။ အေမေျပာျပလို႔ သိရတာလဲ ရွိေသးတယ္အေဖ..။ ကၽြန္ေတာ္လသားအရြယ္မွာ အေမ မန္းကို စာေမးပြဲသြားေျဖရေတာ့ အေဖ တုိက္တဲ့ ႏို႔ဗူးေလးနဲ႔ ကၽြႏ္ေတာ္ လူလားေျမာက္ခဲ့တာကိုေပါ့..။

ကေလးဘဝတုန္းက ကေလးပီပီ သူမ်ားကေလးေတြ ကိုင္တဲ့ စုပ္ခြက္ထည့္ပစ္ရတဲ့ ပလတ္စတစ္ ေသနတ္ေလးကို လုိခ်င္လုိ႔ပူဆာေတာ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ မရမက ဝယ္ေပးခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ အခု ကိုယ္ပိုင္ ေငြကို ရွာတတ္လာေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ပူဆာခဲ့တာ အေဖ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ဖိအားမ်ားခဲ့မယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လာၿပီအေဖ...။

ၿခံထဲမွာ အေဖလုပ္ထားေပးဖူးတဲ့ ဝါးလံုးဒါန္းေလးကို အားပါးတရ စီးခဲ့ဖူးတဲ့အရသာကို အခုထိ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ႏုိင္ေသးဘူးအေဖ...။ ၿခံထဲမွာ ေရတြင္းတူးေတာ့လဲ လာကူတဲ့သူေတြကို အေဖကိုယ္တုိင္ ပဲကုလားဟင္း ခ်က္ေကၽြးေတာ့.. အေဖ့လက္ရာကို သားဂုဏ္ယူရင္းနဲ႔ အားပါးတရ စားခဲ့တယ္အေဖ..။ ခဏခဏ အေဖခ်က္ေကၽြးဖူးေပမယ့္ အဲဒီေန႔ကဟင္းက ကၽြန္ေတာ့အတြက္ အခ်ိဳဆံုးပါ..။ ဘာလို႔လဲဆုိရင္ အေဖ့လက္ရာကို အားပါးတရ လူေတြ ေတာင္းဆုိၿပီး စားေနၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရလုိ႔..။ အေဖ့အတြက္ ဂုဏ္ယူတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေန႔လည္စာ ေသးေသးေလးဟာ နတ္သုဓၵာနဲ႔ မလဲႏုိင္ေအာင္ ခ်ိဳလြန္းခဲ့တယ္အေဖ...။

ကၽြန္ေတာ္ ကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ေဘာလံုးကန္တာ အရမ္းဝါသနာ ထံုတယ္ေလ..။ အေဖက ရန္ကုန္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔သြားေတာ့ အဲဒီေခတ္က ေခတ္စားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရပ္အေခၚ ခ်ဳပ္ေဘာလံုးေလးကို အေဖ အမွတ္တရ ဝယ္လာေပးတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းသိမ္းတာညံ့လို႔ အဲဒီ ေဘာလံုးေလး ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္..။ တစ္ညလံုး မ်က္ရည္ဝုိင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ရွာေပမယ့္ မေတြ႔ေတာ့ဘူး..။ အေဖဆူမွာထက္ အေဖစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေျခမကိုင္မီလက္မကိုင္မီျဖစ္ခဲ့ရဖူးတယ္ အေဖ..။

စတစ္ကာ တီရွပ္ေတြ ေခတ္စားလာေတာ့လဲ အဲသလိုပဲ..။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအကိုေတြဝတ္ဖုိ႔ဆုိၿပီး အေဖ့ ေခၽြးနည္းစာေလးနဲ႔ တခုတ္တယ ဝယ္လာေပးေသးတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္..။ က်ားေခါင္းရုပ္ႀကီးနဲ႔ စတစ္ကာ တီရွပ္ လက္ရွည္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတာင္ႀကီးမွာ လူေတြ မ်က္လံုးက်ေစတဲ့ အိက်ီေလးျဖစ္ခဲ့တာ..။ လမ္းမွာ တစ္ေယာက္က မေနႏုိင္လုိ႔ တီရွပ္ကို ဘယ္ဆုိင္မွာဝယ္တာလဲေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေကာ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့အေဖ ရန္ကုန္က ဝယ္လာေပးတာလို႔ ၾကြားခဲ့ရတာကို ျပန္ေတြးမိတုိင္း ၿပံဳးမိတယ္အေဖ..။ အဲဒီပီတိလိႈင္းက ဒီအခ်ိန္ထိ ရင္ကို ရိုက္ခတ္ၿပံဳးေပ်ာ္ေစတုန္းပါ...။

အေဖနဲ႔ အတူရွိေနစဥ္ကာလေတြမွာေတာ့ ခြန္းတုန္႔ႀကီးငယ္ေတြနဲ႔ အေဖ့ကို ျပန္ေျပာရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ခါးသက္သက္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့၇တယ္အေဖ..။ တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ကို တစ္ေယာက္မေတြ႔ေစပဲ ဟန္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေကာက္ပြဲႀကီးကို ႏြဲခဲ့ေသးတာလဲ မွတ္မိေသးတယ္..။ တစ္လတိတိ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို စကားမေျပာေတာ့ အေမ့ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ျပဳတာေတာင္ ခံခဲ့ရေသးတယ္..။ ဒီေကာင္က စိတ္တကယ္ဆုိးသြားရင္ အေဖရင္းကိုေတာင္ စကားမေျပာပဲ ေနတဲ့ေကာင္တဲ့..။

အေဖ့အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ၿပီး စာစီေျပာျပေနမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ ္ရပ္တ့ံႏုိင္မယ္မထင္ဘူးအေဖေရ...။ တစ္ကယ္တန္း ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ အေဖဝန္အားနဲ႔ ႏုိင္တဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္းမွာရွိတဲ့ လုိအပ္ခ်က္မွန္သမွ်ကို အေဖမရမက ျဖည့္ေပးခဲ့တာေတြကို ျပန္ျမင္ရတယ္အေဖ..။ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေနေန ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကုိ ခ်စ္တာေတာ့ တစ္ျပားမွ မခ်ႏုိင္ဘူး..။ အေဖ့ကိုထိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆတ္ဆတ္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူးအေဖ..။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရွ႕မွာ တင္းမာသေလာက္ ေနာက္ကြယ္မွာ အေဖဘယ္ေလာက္ထိ ၿပိဳလဲ နာက်င္ရတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တခုိး ဖမ္းမိခဲ့တာေလး အမွတ္တရရွိတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္ကယ္မခ်စ္ဘူးလို႔ ထင္မွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့..။ ကၽြန္ေတာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဖ်ားၿပီး အဖြားအိမ္မွာ အိပ္ရတဲ့အထိျဖစ္တုန္းကေလ..။ အေဖ ကၽြန္ေတာ့ကို ေဆးခန္းလိုက္ပို႔တယ္..။ အဖြားအိမ္မွာ အိပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို သိပ္ၿပီး အေဖ ေအာက္ဆင္းသြားတယ္..။ နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့ အေဖျပန္တက္လာတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အေဖ ငိုထားတယ္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္..။ အေဖ့မ်က္ဝန္းေတြ ညာလုိ႔မရသလို အေဖ့အသံေတြက အဖ်ားခတ္တုန္ခါေနတယ္ေလ..။ အဲဒီည ကၽြန္ေတာ္ ျခင္ေထာင္ေလးထဲမွာ တိတ္တိတ္ေလး လုိက္ငိုမိတယ္အေဖ..။

အဲလိုနဲ႔ အေဖနဲ႔ တည့္လုိက္ မတည့္လိုက္ လံုးခ်ာလုိက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေဝးေျမျခားကို တစ္ကယ္ ထြက္ခြာလာခဲ့ရတယ္..။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ မ်က္စိေတြ ပြင့္လာတယ္ေလ..။ မေန႔က တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင ္အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ေတာ့ အေဖနဲ႔ စကားေျပာရတယ္..။ အေဖ မ်က္စိခြဲမွ ရေတာ့မယ္တဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားၾကားခ်င္း ဗေလာင္ဆူသြားခဲ့တယ္ အေဖ..။ သာမာန္ပါပဲလုိ႔ ေျပာတဲ့ အေဖ့ေလသံက အားအင္ ကုန္ခမ္းေနသလိုပဲ..။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ သိပ္ကို အုိမင္းသြားၿပီလား..။ ဟင့္အင္း..။ အုိမင္းလုိ႔ ထြက္လာတဲ့ အသံမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အေဖ့ ရင္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားေနတဲ့ အရိပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ဖမ္းဆုပ္မိသြားောတ့ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းမိတယ္အေဖ..။ အေဖ .. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးခဲ့ေပမယ့္ အေဖ့ အလွည့္က်ေတာ့ အေဖလဲ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးမယ့္သူကို တမ္းတမိမွာပဲေလ..။ အေဖ့အသံၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့ဝဲတက္လာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပမ္းမွာစိုးလို႔မ်ား ၿမိဳသိပ္ထားတာလား အေဖရယ္....။ ေဆးကုသဖုိ႔ ကုန္က်စားရိတ္ေလး ပို႔ေပးႏုိင္ရင္ ေကာင္းတယ္တဲ့..။ စကားကို မယုတ္မလြန္ေလး ထိန္းေျပာသြားတဲ့အေဖ...။ လုိအပ္ခ်ိန္ေတာင္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနာက္ပို႔ထားေသးတယ္အေဖရယ္..။ တစ္မိနစ္ေတာင္မျပည့္တဲ့ အခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ အေဖ့ရင္ထဲက ဆႏၵတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရလုိက္တယ္အေဖ..။ စိတ္ခ်ပါ.. အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္သြားလဲ အေဖေပးခဲ့တဲ့ အားေတြက ကၽြန္ေတာ့ကိုယ္ထဲမွာ အျပည့္ပါ...။ အေဖေပးတဲ့ ခြန္အားေတြက အေဖ့ေရွ႕မွာ မားမားရပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီဆုိတာ ပြက္ပြက္ဆူစီးဆင္းလွည့္ပတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ကို လႈံ႕ေဆာ္ေနတယ္အေဖ..။ အေဖ့မ်က္လံုးေသ ေသခ်ာ ျပန္ျမင္ခ်ိန္ၾကရင္ အေဖ့ေရွ႕မွာ အေဖေမြးထုတ္ သြန္သင္ေပးလိုက္တဲ့ သားေကာင္းတစ္ေယာက္ကို အေဖ ျမင္ေစရမယ္အေဖ.....။ ဒီစာေလးနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို သား ေအာက္ေမ့ ကန္ေတာ့လုိက္ပါရေစ...။

(အေဖ့ေက်းဇူးကို အေဖရွိေနေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖာ္ထုတ္ ပူေဇာ္ခြင့္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမိတယ္အေဖ..။ အေဖတစ္ေယာက ္သားတုိ႔နဲ႔တူတူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါေစ..။ အေဖခ်စ္တဲ့ သားဆိုးေလး )

Wednesday, August 17, 2011

အိပ္ယာဝင္အေတြး

ကိုယ္ကပဲ ေခတ္ေနာက္က်တာလား.. ေခတ္ကပဲ မွီလြန္းေနတာလား.. ေခတ္ပဲ ပ်က္သြားတာလား....

လားေပါင္းမ်ားစြာေတြနဲ႔ ဒီေန႔ အိပ္တာ ေနာက္က်ရျပန္ၿပီ....

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးဝါယာမိႏၶက ေမတၱာ အခါေတာ္ေန႔ ျဖစ္တာနဲ႔ အညီ ေမတၱာတရားရဲ႕ စြမ္းပကားနဲ႔ အားအင္ေတြကို ညႊန္ျပသြန္သင္ေတာ္မူသြားတယ္....

တရားနာၿပီးမွ ခ်ိဳ႕တဲ့လြန္းတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမတၱာ ထားႏုိင္မႈစြမ္းရည္ေတြကို သိလုိက္ရတယ္....

ကိုယ္ စလံုးေရာက္လာစက ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ လူေနမႈၾကား အလုိက္သင့္ေမွ်ာပါသြားဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္....

အားလံုးကို အသားက်သြားတဲ့အခါ မတူညီတဲ့ အျမင္နဲ႔ တန္ဖုိးေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္တတ္လာတယ္...

အထူးသျဖင့္ေတာ့ လူေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္တဲ့ တန္ဖုိးေပါ့....

ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူေတြက အခ်စ္စစ္ဆုိတာႀကီးကို အာကြဲမတတ္ေအာ္ဟစ္ေနၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႔မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ တန္ဖုိးေတြကို မီးရွိဳ႕ဖ်က္စီးေနၾကသလုိပဲ.....

ရည္းစား စင္ၿပိဳင္ထားတဲ့လူနဲ႔...၊ သူမ်ားရည္းစား သြားလုတဲ့သူနဲ႔...၊ အိမ္ေထာင္ရွိတာ သိသိနဲ႔ ဇာတ္ရွဳပ္ၾကတဲ့သူနဲ႔...၊ အဲလုိမ်ိဳး လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္တာကို သဘာဝလုိလုိ ဘာလုိလုိ အားေပးအားေျမာက္ျပဳတဲ့ နာမည္ႀကီး ပုဂၢဳိလ္ေတြနဲ႔...၊ စံုစီနဖာ ျပည့္နက္ေနတာကို အံ့ၾသမွင္တက္မိေလာက္ေအာင္ကို ေတြ႔ေနရတယ္.....

ကိုယ္လဲ လူေပါင္းစံုနဲ႔ ေပါင္းဖူးပါတယ္.. အမွားေပါင္းစံုလဲ လုပ္ဖူးပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မွားရင္ မွန္ပါတယ္လုိ႔ ဇြတ္အတင္း ျငင္းဆန္ ကာကြယ္တာမ်ိဳး လံုးဝ မလုပ္ဖူးတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္...။

အဲ့သလုိပဲ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးသူေတြအေပၚလဲ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကာကြယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေလး ျဖစ္မိတာေပါ့...

ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ ေဟာတဲ့ တရားလိုပဲ ကိုယ္တုိင္က ေမတၱာကို ေသခ်ာ မပြားမ်ားႏုိင္ေတာ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ နည္းခဲ့တယ္ေလ...

ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ဆိုဆံုးမမိသမွ်ဟာ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ဘက္ကို ျမားဦးလွည့္လာေစတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြဆီ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့တယ္....။

သေဘာထားႀကီးခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ရွဳပ္မခံႏုိင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ျမင္ေနလ်က္နဲ႔ သူတုိ႔ေတြကို ကိုယ္ ေက်ာခိုင္းပစ္တယ္....

ကိုယ္ေအာ္ေနတဲ့ ေမတၱာဆုိတာကို ကိုယ္လဲ ေသခ်ာ ပံုမေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူးေလ....။

ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ အံ့ၾသစြာေတြ႔ေနရတာေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနတဲ့ အသိုင္းအဝုိင္းၾကားမွာ သမီးရည္းစား ျဖစ္ၾက ကြဲၾကတယ္ဆုိတာ အင္မတန္ကို လြယ္လြန္းလာတာ ျမင္ျမင္ေနရတယ္....

ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာမယ္... ကိုယ္နဲ႔ လာၿပီး ပေရာပရီလုပ္ေနတဲ့သူဟာ သစၥာဆုိတာကို နားမလည္တတ္သူမွန္းသိေနရက္နဲ႔ သူ႔ပါးစပ္က ထြက္တဲ့ သစၥာတရားသင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး နားဝင္ လွည့္စားခံပစ္ၾကတာပါပဲ...။

ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ေတြ ႀကံဳလာမွ ကိုရီးယားကားထဲက ပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့ ရ႔မၼက္ခုိးေဝ ခဏတာ လွ်ပ္တျပက္အခ်စ္မီးေတာက္မ်ိဳးေတြမွာ ပိုၿပီး ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တာကို မယံုႏုိင္လြန္းစြာ လက္ခံလိုက္ရတယ္...။

ကိုယ္ တားဆီး ဆံုးမတဲ့ စကားေတြက အဖတ္မတင္.... ကိုယ္ပဲ လူေပါလူမိုက္ျဖစ္က်န္ခဲ့တာကို ဝမ္းနည္းပက္လက္ ႀကံဳလာေတာ့မွ သစၥာ၊ ေမတၱာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာႏွာမႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခါင္းပါးေနၿပီဆုိတာ သိလိုက္ရတယ္....။

ေနာက္ဆိုရင္ ငရဲျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ ယမမင္းနဲ႔ ငရဲသားေတြ သူတုိ႔ရဲ႕ သမီး၊ ွဇနီး၊ စတာေတြကို တစ္ကၽြန္းမွာသတ္သတ္ ခြဲထားရေတာ့မလုိေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ....။

ေယာက်္ားေတြပဲ လုပ္တတ္တာလား..။ ဟင့္အင္း.. မိန္းကေလးေတြမွာလဲ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္မႈ နည္းလြန္းတာကို ေတြ႔လာရတယ္..၊ (စကားခ်ပ္၊ ေယာက္်ားတုိင္း မိန္းကေလးတိုင္းကို ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္..)။ ဒီလူတစ္ေယာက္ သစၥာမရွိ ထင္တုိင္းက်ဲေနတာကို သိရက္နဲ႔ ကိုယ့္ဆီမွာေတာ့ မလုပ္ေလာက္ပါဘူးဆုိၿပီး မ်က္စိမိွတ္ သူရဲေကာင္းလုပ္ၾက... ကြဲၾက... ၿပဲၾကနဲ႔....

ကိုယ့္တန္ဖုိးကို ကိုယ္တုိင္ ဆြဲဆြဲခ်ေနၾကတယ္.....။

အြန္လုိင္းေတြ ထင္တုိင္းသံုးလုိ႔ရတဲ့ စလံုးလုိ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေတြ ထားဦး... အႏုိင္ႏိုင္ အြန္လိုင္း လုတက္ေနရတဲ့ အမိေျမက မ်ိဳးဆက္ေတြပါမက်န္ အြန္လိုင္းမွာ ေတာ္သလင္းရာသီကို ဆယ့္ႏွစ္လ အျပည့္ယူထားၾကတာကို ေတြ႔ေနရတယ္...။

သူမ်ားေတြကိုပါမက ကိုယ့္အသိ၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကလူ၊ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့သူေတြပါ ဒီလုိ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေမွ်ာေနၾကတာ ေတြ႔ေတာ့ အင္မတန္မွ စိတ္ထိခိုက္ အံ့ၾသယံုကလြဲလုိ႔ ကိုယ္ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး...။

ကိုယ့္မွာ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ခႏၵာကိုယ္ဟာ လံုးဝကို တန္ဖုိးမရွိေတာ့တာလား....။ အခ်စ္ဟာ လိင္ဆက္ဆံမႈတစ္ခုသာသာလုိ႔သာ တြက္ခ်က္ၾကေတာ့မွာလား...။ လိင္ဆက္ဆံမႈဟာ သာမာန္ ထမင္းစားေရေသာက္ အလုပ္လုိ လုပ္ႏုိင္ေနၾကၿပီလား....။

သူတစ္ပါး စိတ္ဆင္းရဲမွာကို မၾကည့္ေတာ့ပဲ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္၊ ကိုယ္ေပ်ာ္မယ္ထင္ရင္ လုပ္ထည့္လိုက္ၾကတာကို ေတြ႔ေနရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရင္ေမာမိတယ္...။

တစ္ခ်ိဳ႕ ခင္ခဲ့ဖူး သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့ဖူးသူေတြ အခုလို ဂယက္ထဲ လြယ္လြယ္ ေမွ်ာပါေနတာေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ယူႀကံဳးမရျဖစ္မိတယ္...။ သူတို႔ေလးေတြ ျဖဴစင္တဲ့ဘဝကို ဘာလုိ႔ တန္ဖုိးမထားၾကေတာ့တာလဲ....။

ကိုယ္တုိင္ကပဲ သိပ္ကို အေတြးေခၚေတြ ေနာက္က် ရိုးရွင္းေနတာလား... ေခတ္ကာလကပဲ ကဲသည္းေဖာက္ျပန္ေနၿပီလား....။

မတင္မက် အေတြးေတြနဲ႔ ဒီည အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ရဦးမယ္...

Wednesday, July 6, 2011

ဘယ္သူေတြမွာ တာဝန္ပိုရွိလဲ

ဒီေန႔ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚ ဟိုလွန္ဒီလွန္လုပ္ေတာ့ ပို႔စ္ေတြ သူေရးတာေရာ မေရးတာပါ ပြစိထေနေအာင္ တင္တတ္လြန္းတဲ့ ကိုဘြိဳင္းဇ္ရဲ႕ မွ်ေဝမႈေတြက ကိုယ့္နံရံေပၚမွာ ဟစ္ပီေတြ ေဆးလာမႈတ္သြားသလို ပြစာႀကဲေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္...

ေလာေလာဆယ္ အသားေပးတင္ေနတာကေတာ့ သူ႔ အုိက္ပက္တူးကို ေထာင္ေဖာက္တဲ့ လမ္းစဥ္....

အဲဒီၾကားမွာမွ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဆုိၿပီး ပို႔စ္တစ္ခုကို သူက ရွယ္ထားတယ္.....

ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္ ၃၀ ဇြန္ ၂၀၁၁ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္ ဆုိတဲ့ မထားရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းပါ...

သူ႔ေခြးကေလး ဝလံုးကို ေျပာေနတဲ့ပံုနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာေလးေပါ့.. ႏုိင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း....

စာထဲမွာကေတာ့ မိဘေတြ အျပစ္လုိ႔ ျပန္လည္သံုးသပ္ ျပသြားတာကို ျမင္လုိက္ရတယ္...

စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ မွန္တယ္လုိ႔လဲ ကိုယ္ယူဆတယ္ေလ...။ ေမြးလာတဲ့ ရင္ေသြးကို အနီးကပ္ ပံုစံေပးႏုိင္တာ မိဘပဲရွိတာကိုး...

ယဥ္ေက်းမႈကို ဘာနဲ႔တုိင္းတာမလဲ...။ ျမန္မာျပည္မွာ လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ မိရိုးဖလာ ယဥ္ေက်းမႈကို လက္ခံတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ္တုိင္လဲ လိုက္နာ က်င့္သံုးပါ... ကိုယ့္သားသမီးကိုလဲ သြန္သင္ေပးပါ....

ကေလးေတြ ရိုင္းတယ္လုိ႔ေျပာတာဟာ ကိုယ္ေတြ လက္ခံတဲ့ က်င့္ထံုးနဲ႔ မညီလုိ႔လား.... ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာ့စံႏႈန္း သတ္မွတ္ခ်က္မ်ိဳး နဲ႔ ရိုင္းတာလား....

ေခတ္ကာလနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈပံုစံ ကြာဟမႈၾကားမွာ လူေနမႈအဆင့္ကို ျမင့္တင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ရလာမယ့္ ေဘးထြက္အက်ိဳးေတြကိုေတာ့ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္လက္ခံဖုိ႔ လုိအပ္တယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္...

ကေလးတစ္ေယာက္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ႀကီးသူကို ရိုေသရတယ္လုိ႔ ဆံုးမႏိုင္ဖုိ႔ ကိုယ္ေတြေရာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဟိုး ျမန္မာျပည္ကလုိ ဂါရဝတရားေတြ လူတုိင္းအေပၚ ထားႏုိင္ရဲ႕လား...။

မိဘကို ရုိေသေစခ်င္ရင္ ကိုယ္ကေကာ ကေလးေတြေရွ႕မွာ သူတုိ႔ အဘုိးအဘြား၊ ကိုယ့္မိဘကို ရိုေသျပရဲ႕လား...

ကေလးေတြကို ဘာသာတရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးဆံုးမပါရဲ႕... ကိုယ္တုိင္ကေကာ ေက်ာင္းကို ႏွပ္မွန္ေအာင္ သြားဖူးရဲ႕လား....

ျပန္ေမးသင့္စရာ ေမးခြန္းေတြပါ.... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ထားျခင္းမရွိပဲနဲ႔ ကိုယ့္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ငါ့ကို အဲလုိေျပာရက္ လုပ္ရက္လုိက္တာလုိ႔ စိတ္ဆင္းရဲ ဝမ္းနည္းမယ္ဆုိရင္ ကိုယ္ဟာ ကေလးေတြကို က်ိန္စာတိုက္ေနတဲ့ အတၱေဘာႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ...

ကေလးေတြကို ဘာမွန္းမသိပဲ ကံႀကီးထိုက္ေအာင္ လုပ္ေနသလိုပါပဲ....

လက္ဦးဆရာမည္ထုိက္စြာ ဗုဗၺာ စရိယ မိႏွင့္ဘလုိ႔ေတာ့ ၾကားဖူးတာပဲ...

ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ ဘဝေရွ႕ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းမွာ သူတုိ႔ေတြကို ခံယူသင့္တဲ့ စိတ္မ်ိဳး ထည့္ေပးလိုက္ႏုိင္ဖို႔ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္... မုိးလြန္မွ ထြန္ခ်မယ္ဆုိရင္ေတာ့ျဖင့္ ခေယာင္းလမ္းမွာ မ်က္ရည့္နဲ႔သာ ထြန္ေပေတာ့လုိ႔ပဲ ေျပာရမလုိပါ...

တစ္ကယ္တန္းဆုိတာ ကိုယ္ယံုၾကည္တာကို ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ဆုိတာ ကိုယ္ကေနစမွ ရမွာပါ... ကိုယ့္တုိင္က်ေတာ့ မလုပ္ပဲ သူမ်ားကို အတင္းလုပ္ခုိင္းတယ္ဆုိတာ ဘာသေဘာလဲ ေမးရမလုိပါ...

ႏုိင္ငံျခားေရာက္လာတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြမွာဆုိရင္ အသိပို ပြင့္လင္းလာတဲ့အတြက္ ဟုိးအရင္အတိတ္ေတြလုိ မိဘေျပာတုိင္း ေခါင္းညိတ္လက္ခံေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္ေလ...

အိမ္မွာေတာ့ အေမေျပာတုိင္း အေဖေျပာတုိင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းညိတ္တဲ့ သားသမီးေတြ ရွိေပမယ့္ ႏုိင္ငံျခားမွာ အသိအျမင္က်ယ္လာတဲ့ သူေတြအဖုိ႔ကေတာ့ မလြယ္ေတာ့ဘူး ထင္တာပါပဲ။

လက္ေတြ႔ကို ၾကည့္တတ္လာၿပီေလ....။ အေဖ့လို မမိုက္ၾကနဲ႔ သြားေျပာ... အေဖေတာင္ မိုက္ရဲ႕သားနဲ႔ ဒီေလာက္အသက္ႀကီးတဲ့အထိ ျပင္မွမျပင္တာ... သားတုိ႔က ျပင္ဖုိ႔ ငယ္ေသးတယ္ ျပန္ေျပာလာရင္ ကြဲၿပီ....

ဆံုးမမႈ လမ္းမလြဲဖုိ႔ လုိတာပါ....

ကေလးေတြကို မိသားစု စိတ္ဓာတ္ေမြး၊ ေမာင္ႏွမ သားရင္း အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ရမယ္ေျပာ.. ကိုယ္တုိင္က်ေတာ လင္မယား ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ရန္ျဖစ္... ေမာင္ႏွမခ်င္းခ်င္း အတင္းေျပာ... ဘယ္လုိလုပ္ ဆံုးမႏုိင္မွာလဲ....

ခပ္လြယ္လြယ္ႏႈိင္းျပရရင္ ကိုယ့္အရိပ္ကို ခုိေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ ကိုယ္က အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ေပးႏုိင္ရမယ္ေလ...

သစ္ေျခာက္ပင္ေအာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဝင္မနားခ်င္ၾကဘူးမလား....

ကိုယ္ေတြလဲ တစ္ေန႔ ကိုယ္ေတြ ေလာကထဲကို ဆြဲသြင္းျဖစ္မယ့္ မ်ိဳးဆက္ ေလာင္းလ်ာေတြအတြက္ မိဘေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ အခုကတည္းက ရိကၡာျဖည့္ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္....

မိသားစု ရိပ္ၿမံဳဆုိတဲ့ ေဝါဟာရေလး လက္ေတြ႔ေလာက ကေန ေပ်ာက္မသြားပါေစနဲ႔လို႔ ဆုမြန္ျပဳရင္း ဆင့္ကမ္းအေတြးပြားတာကို ရပ္လုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ....

Sunday, July 3, 2011

အင္တာနက္ သင္ခန္းစာ

စာေရးမယ္လုပ္ၿပီးမွ နာရီကို အမွတ္မထင္ၾကည့္မိတယ္…

တနဂၤေႏြမနက္ ႏွစ္နာရီ ဆယ့္ေျခာက္မိနစ္တဲ့… ညနက္တယ္ပဲ ေျပာရမလား မနက္ေစာေစာလုိ႔ ေျပာရမလား…. လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္က ၾကည့္ၿပီးသြားတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားေလးတစ္ကားကို ျပန္စ်ာန္ဝင္စားေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကို သတိမထားမိလုိက္ဘူး… စေနတုိင္း ညနက္ျဖစ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ဒီေန႔ညကေတာ့ လုိခ်င္တာတစ္ခုကို ရလိုက္တဲ့ညလုိ႔ဆုိရင္ မမွားပါဘူး…

သူမ်ားေတြ ရုပ္ရွင္ကို ဘယ္လုိခံစားလဲမသိေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ကုိ ကိုယ္တုိင္အျဖစ္လို စီးေမွ်ာခံစားေလ့ရွိတယ္… ဒီေန႔ည ၾကည့္ျဖစ္လိုက္တဲ့ Trust ဆုိတဲ့ ကားေလးကေတာ့ တစ္ႏွစ္တာလံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုး ဇာတ္ကားအျဖစ္ သတ္မွတ္ထိုက္ေလာက္ေအာင္ကို ရိုးရွင္းေျပာင္ေျမာက္တဲ့ မိသားစု သင္ခန္းစာေပးတဲ့ ဇာတ္ကားေကာင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနတယ္…။ အစက ဒီေလာက္ ေကာင္းမယ္မထင္ေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းစပံုက မက္ေဆ့ခ်္စာသားေလးေတြနဲ႔မုိ႔ အင္တာနက္ေခတ္ကို မီးေမာင္းထုိးျပမယ့္ကားလုိ႔ ထင္မိသား…။ ဒီေလာက္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ အဘက္ဘက္ကို မီးေမာင္းထုိးျပသြားမယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္ထားမိတာ အမွန္…။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာကို ထေရးရေလာက္ေအာင္ကို ဆြဲေခၚသြားပံုမ်ား…..

မိသားစုတစ္ခုရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကေန ပူေလာင္ေသာကေတြဆီ သက္ဆင္းသြားရတဲ့ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းေတြ… ေခတ္တစ္ခုရဲ႕ မတူညီတ့့ဲ အေတြးအေခၚ အျမင္ေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔ ခံစားျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ ေလာက လွည့္စားမႈေတြ… ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းပါပဲ…။

အဓိက မီးေမာင္းထုိးျပသြားတာကေတာ့ နည္းပညာ တုိးတက္လာတာနဲ႔အမွ် လူလိမ္လူေကာက္ေတြရဲ႕ နည္းနာနိသွ်ေတြ ပိုမုိ အကြက္စိတ္လာပံုပါ…။ အတၱ၊ အယံုလြယ္မႈ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီးမႈ၊ နေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္မႈေတြၾကားမွာ လူလိမ္ေတြ ေျခဘယ္လုိ ရွဳပ္သြားႏုိင္တယ္ဆုိတာ ျပသြားတာပါပဲ…။ လက္ေတြ႔မွာ ကိုယ္ႀကံဳေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ ျမင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြကလဲ ထပ္တူပါပဲ…။ စကားေလးခ်ိဳယံုနဲ႔ ကိုယ္ကို ပံုအပ္လုိက္တဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ သနားစရာအျဖစ္….

ေျပာမယံုႀကံဳမွသိလုိ႔ ပစ္ထားမွာလား…။ ႀကံဳလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္က ဘဝတစ္ခုလံုးကို ေပးလိုက္ရၿပီေလ…။ ဒါေပမယ့္ ကၽြဲပါးေစာင္းတီးသလိုမ်ိဳး အမွားကို အမွန္ဇြတ္ထင္တတ္တဲ့ တစ္ဇြတ္ထိုးဥာဥ္ကလဲ ထိန္းသိမ္းလို႔ ခက္တဲ့အရာတစ္ခု..။ ေလာကရဲ႕ ေထ့လံုးတစ္ခုမွာ အသည္းမပါသူေတြ ေကာင္းစားတတ္လြန္းတယ္….။

အခ်စ္ဆုိတဲ့ အင္မတန္ ႏူးညံ့နက္နဲတဲ့အရာကို အခ်ိန္တုိတုိနဲ႔ လြယ္လြယ္သိၿပီထင္တတ္တာ… အခ်စ္တုရဲ႕ သကာက ပိုခ်ိဳေတာ့ သကာကုန္ခ်ိန္က် မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ေပါ့…။

ဇာတ္လမ္းေလးက ရွင္းရွင္းေလးပါ… မိသားစု ငါးေယာက္ရွိတယ္… သားတစ္ေယာက္ သမီးႏွစ္ေယာက္.. သမီးအလတ္က ဆယ့္သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ဆယ့္ေလးႏွစ္ထဲမွာ…။ အင္တာနက္ကေန လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္တယ္…။ အခက္အခဲေတြကို သူက ကူၿပီး လမ္းျပေပးတယ္….။ အထင္ႀကီးသြားတယ္…။ သာမာန္ခ်က္အဆင့္ကေန ပိုရင္းႏွီးလာတယ္..။ ေနာက္ေတာ့ လိင္ခ်က္တင္ေတြ ဝင္ျဖစ္တယ္..။ ေနာက္ထပ္ အဆင့္တက္ေတာ့ အျပင္မွာေတြ႔တယ္…။ ထင္သလို အသက္အစိတ္အရြယ္ေကာင္ေလးမဟုတ္ပဲ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ေယာက်ာ္းတစ္ဦးျဖစ္ေနေပမယ့္ လိင္ခ်က္တင္ရဲ႕ ႏိႈးေဆာ္မႈကိုလဲ မလြန္ဆန္ႏုိင္၊ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ထပ္ၿပီး လွိမ့္တဲ့ ေယာက္်ားရဲ႕ ျမဴဆြယ္မႈကိုလဲ မေတာ္လွန္ႏုိင္၊ ေနာက္ဆံုး အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္အရြယ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထုိးေကၽြးလိုက္တယ္..။ စားလဲၿပီးေရာ သေကာင့္သားက ေပ်ာက္သြားေရာ…။ အတူတြဲထြက္သြားတာျမင္လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက သတင္းပို႔ေတာ့ ရဲေတြသိသြားေရာ…။ အဲဒီကေနတစ္ဆင့္ မိဘေတြသိသြားတယ္…။ သမီးကို ကာကြယ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားတယ္..။ သမီးျဖစ္သူက မႊြန္ေနၿပီ…။ အေဖျဖစ္သူက အကိုင္အတြယ္ၾကမ္းသြားတယ္ ဆုိးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔…။ ေနာက္ဆံုး သေကာင့္သားက သူ႔အျပင္ ေနာက္ထပ္ ကေလးေတြကို ထပ္ၿပီး လိင္မႈဆိုင္ရာ ေစာ္ကားက်ဴးလြန္ေၾကာင္း ဒီအန္ေအ အေထာက္အထားရမွ ေကာင္မေလး ေနာင္တရတယ္…။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေႏွာင္းၿပီေလ..။ အင္တာနက္မွာ သူ႔ပံုကိုယ္ သူေတြ႔ေတာ့ ေကာင္မေလး အဆံုးစီရင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္..။ သူ႔မိဘ အခ်ိန္မွီ ကယ္တင္လိုက္ႏဳိင္တယ္..။ ေနာက္ဆံုး အေဖျဖစ္သူလဲ ေနာင္တရ၊ သမီးလဲေနာင္တရ… ဟိုလူကေတာ့ ေပ်ာ္ေနစဲ…။ ဇာတ္လမ္းေလးက ဒါပါပဲ…။

ရိုးရွင္းလြန္းပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ကားထဲက ေျပာသြားတဲ့ စကားလံုးေတြတိုင္း အေျခအတင္ စကားေတြတုိင္းက အသိေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထည့္ထည့္ေပးသြားတယ္…။

တိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာကို အသံုးခ်တာ လြဲကုန္ေတာ့ ဒီလုိပါပဲ…။ မရိုးႏဳိင္ေအာင္ ၾကားေနရတဲ့ အင္တာနက္ မႈခင္းေတြေပါ့…။ ဒီဇာတ္ကားေလးကေတာ့ အင္တာနက္မွာ ၾကင္ဖက္ရွာတဲ့ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္ေတြအတြက္ သင္ခန္းစာေပးႏိုင္ပါတယ္… ယူတတ္ရင္ေပါ့ေလ…။ အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ သတိဝင္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္း Trust ဆုိတဲ့ ဇာတ္ကားေလးကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္ၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလိုက္ပါရေစ…။

Sunday, February 13, 2011

R 3 R

ဒီေန႔ေတာ့ဗ်ာ မအားတဲ့ၾကားက ဘယ္သူမွ မတုိက္တြန္းပဲ မေနႏုိင္လြန္းစြာ ေတြ႔စံုေဆြးေႏြးပြဲေလးတစ္ခုကို သြားတက္ျဖစ္တယ္....

တက္တယ္လုိ႔သာေျပာတာပါ ဘယ္သူမွလဲ မလာၾကပါဘူးေလ.... ထံုးစံအတုိင္း ေျပာပီးရင္ လုပ္တတ္တဲ့ ကိုယ္ေတြ ေလးငါးေယာက္ပဲရွိတယ္....

လူမ်ားလားဆုိေတာ့ မ်ားပါတယ္.. တစ္ျခား အကက်င့္ေနၾကတဲ့ စင္ကာပူ လူငယ္ေလးေတြေပါ့...

သူတုိ႔ အက တုိက္ေနတာကို ၾကည့္ပီး ထံုးစံအတုိင္း အေတြးက နယ္ကၽြံျပန္ပါေလေရာ....

ေနာက္ပီး အတူတူလာတဲ့အထဲက အၿမဲတမ္းလို အတြဲညီညီ လုပ္ျဖစ္ကုိင္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူေတြ ပါတယ္ဆုိေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း လာမယ့္ ပြဲလမ္း အစီအစဥ္ေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္...

အေတြ႔အႀကံဳကိုေတာ့ အရင္က ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လက္တြဲ ပံုေဖာ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဗဟုိျပဳရင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္....

ငါတုိ႔ေတြ ဘာလုိ႔ လက္တြဲညီေနတာလဲေပါ့.... း)

အဲလုိေျပာရင္းနဲ႔ ေခါင္းေလးထဲကို R သံုး R ဝင္လာတယ္... ကိုယ္ေတြၾကားမွာ အဲဒီ အာရ္သံုးအာရ္ေလး ရွိခဲ့လုိ႔ပဲ ဒီေန႔အထိ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ျဖစ္ေနၾကတာမလား....

ဘာေတြပါလိမ့္....

၁) Respect

၂) Responsibility

၃) Reliability

စတဲ့ အာရ္သံုးအာေလးပဲေပါ့....

၁) RESPECT

ေလးစားတဲ့ေနရာမွာ ဘာေတြကို ေလးစားရမလဲ ..

ေမးစရာေလးေတြ ရွိလာပါပီ....

လူပုဂိၢဳလ္ခ်င္း ေလးစားမႈ...

ဟုတ္ကဲ့... ဒါကေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအေပၚ ေလးစားမႈထားပီး ဆက္ဆံေျပာဆုိေတြးေခၚတာမ်ိဳးပါ...

တစ္ဦးကို တစ္ဦး ေလးစားမႈရွိမွလဲ ၾကားထဲ ျဖစ္ေပၚႏုိင္တဲ့ အဆုိင္အခဲေလးေတြကို ေခ်ဖ်က္ပီး သားျဖစ္မွာကိုး....

ေလးစားသမႈေလးနဲ႔ ေျပာဆုိဆက္ဆံလိုက္ေတာ့ တူညီတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ ပိုပီးေတာ့ ႏွစ္လုိ ေပ်ာ္ရႊင္ဖုိ႔ ေကာင္းလာမွာပါ...

ေနာက္ထပ္ ဘာကို ေလးစားရမလဲ....

အခ်ိန္....

ဒါကလဲ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုပါပဲ...

အခ်ိန္ကို ေလးစားတတ္ရပါမယ္....

လူတုိင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ကို ေပးပီး လူမ်ားစုအတြက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတာပါ...

ငါက အခ်ိန္ပိုေပးရတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး... သူ႔အတုိင္းအတာနဲ႔ သူ ေပးေနရတာခ်င္းတူတူေတြပါ...

အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာမွ ကိုယ့္အခ်ိန္က ပိုပီး တန္ဖုိးရွိေနတာမ်ိဳး ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါတယ္...

ဘာကို ဆုိလုိသလဲဆုိရင္ သူမ်ားရဲ႕ တန္ဖုိးရွိတဲ့အခ်ိန္ကို ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေနရပီး အလဟႆ ကုန္ဆံုးသြားေစတာမ်ိဳးပါ....

အခ်ိန္ကို မေလးစားတာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြကို မေလးစားတာနဲ႔ တူူတူပါပဲ...

အခ်ိန္ကန္႔သတ္မႈေတြနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ လူတုိင္းမွာ တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ ပီး လြဲေရွာင္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ ေနာက္က်မႈမ်ိဳးေတြ ႀကံဳတတ္ပါတယ္...

လြယ္ပါတယ္... သင့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကို ေလးစားတယ္ဆုိရင္ မက္ေဆ့ခ်္ျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ပို႔ပီး ေနာက္က်မယ့္အေၾကာင္း သူတုိ႔ မေစာင့္ေနခင္ ႀကိဳတင္ပီး ပို႔သင့္ပါတယ္...

ဥပမာ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးပြဲက သံုးနာရီစတယ္ဆုိရင္ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီေလာက္ကတည္းက အားမအားကို သိေနပါပီေလ...

လူတုိင္း ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေနရတယ္ဆုိတာ လူေတြရဲ႕ ေလးစားမႈကို ဆံုးရွံဳးေစတာနဲ႔ တူတူပါပဲ...

သူမ်ားအေပၚ မေလးစားပဲ ကိုယ့္ကို လူေလးစားဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ဆုိရင္ လမင္းေပၚက ထမင္းဆီစမ္းကို တမ္းတသလို ျဖစ္ေနမွာပါ....

ေနာက္ထပ္ ဘာကို ေလးစားရမလဲ...

ကိုယ္ေပးထားတဲ့ ႏႈတ္ကတိျဖစ္ျဖစ္ စာကတိျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကတိကို ေလးစားမႈရွိပါ...

ကတိတစ္ခုကို မလုပ္ႏုိင္ပဲနဲ႔ လြယ္လြယ္မေပးပါန႔ဲ..

ကိုယ္က ကတိတစ္ခုကို မျဖစ္ႏုိင္ပဲ ေပးလိုက္ပီး လြယ္လြယ္နဲ႔ ဖ်က္ပစ္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီအတြက္ ရလာမယ့္ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ အရိုအေသတန္ျခင္းဆုိတဲ့ ဆုလာဘ္ပါပဲ....

ကတိဆိုတာဟာ သူမ်ားေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရွင္သန္ေစပီးမွ ေပါက္ဖြားလာတာမ်ိဳးပါ....

ကိုယ့္ကတိဖ်က္လုိက္တာဟာ သူမ်ားရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္စီး သတ္ပစ္တာနဲ႔ တူတူပါပဲ...

ကဲ နံပါတ္ႏွစ္ အာရ္ကို ၾကည့္ရေအာင္...

၂) RESPONSIBILITY

ဒါကိုေတာ့ တာဝန္သိတတ္မႈလုိ႔ လြယ္လြယ္ပဲ ေျပာလိုက္မယ္....

ခုဏက ကတိကို ေလးစားတာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္....

ကိုယ့္ကတိကို ကိုယ္ေလးစားရင္ အဲဒီကတိအတြက္ တာဝန္သိတတ္ရပါမယ္...

ေနာက္တစ္ခု .. တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အက်ိဳးအတြက္ ဝုိင္းလုပ္ေပးေနတာမဟုတ္ပဲ လူမ်ိဳးစု လူသားစု တစ္ခုလံုးအတြက္ လူနည္းစုေလး ဝုိင္းပီး လုပ္ေနတဲ့ ကိစၥရပ္မ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားေစႏုိင္မယ့္ အျပဳအမူမ်ိဳး တာဝန္မဲ့မႈမ်ိဳးကို မလုပ္သင့္ပါဘူး...

ကိုယ္ လုပ္ေပးႏုိင္တာကို လုပ္ေပးႏုိင္သေလာက္ တစ္တပ္တအားနဲ႔ လုပ္ေပးမယ္ဆုိရင္ အားလံုးအတြက္ အားျဖစ္ပါတယ္...

ကိုယ္ တာဝန္ယူထားတဲ့ ကိစၥရပ္တစ္ခုကို ၿပီးေျမာက္သြားသည္အထိ တာဝန္သိတတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္....

ကိုယ့္လုပ္ရက္အေပၚမွာလဲ တာဝန္သိသိနဲ႔ ေျဖရွင္းေဆာင္ရြက္တတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္...

ခ်ီးက်ဴးခံရရင္ ငါ၊ ကဲ့ရဲ႕ ခံရရင္ နင္ ဆုိရင္ေတာ့ လက္တြဲမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး....

ကဲကဲ ... နံပါတ္သံုးကို ဆက္ခုန္ၾကပါစို႔...

၃) RELIABILITY

ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ဟာ အားထားရတဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနဖုိ႔လုိပါတယ္....

ေျပာတုန္းက ရႊြန္းရႊန္းေဝေနပီး လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ေပၚမလာ ျဖစ္ေနလုိ႔ မရပါဘူး....

ဒီလုိ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြရဲ႕ စိတ္ကို သတ္တာနဲ႔ တူတူပါပဲ...

ၾကာရင္ ဘယ္သူမွ လက္တြဲ ခ်င္စိတ္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး....

ဒီအာရ္သံုးအာရ္နဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ညွိႏိႈင္း ေဆာင္ရြက္သြားမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ဘာလုပ္လုပ္ ေအာင္ျမင္မွာပါ....

ကိုယ္ေတြလဲ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခား အစံုအလင္ေတြနဲ႔ လက္တြဲ လုပ္လာခဲ့တာ ဒီအာရ္သံုးအာရ္ကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ လႊတ္ထြက္မသြားေအာင္ က်င့္ႀကံ ထိန္းသိမ္းပါတယ္...

ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ႏွစ္ခြန္းမေျပာရတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ျဖစ္လာတာေပါ့....

လူနည္းေပမယ့္ ပြဲေတာ့ စည္ေနၿမဲပါ....

လူမ်ားပီး ပြဲပိုစည္ရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္ အလြန္ပါ....

ထံုးစံအတုိင္း စိတ္ထဲ ေတြးမိတာေလးကို မွ်လိုက္တာပါ...

Wednesday, May 5, 2010

ကမ္း

ေရက်ခ်ိန္မွာ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ပီး ကမ္းကို ကပ္မိဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူတစ္ေယာက္လုိ ဘဝဟာ သံေယာဇဥ္ပင္လယ္ျပင္မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ....
သက္ေသလိႈင္းေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး လိႈင္လိႈင္တက္သာ သြားတယ္... ခႏၶာကို ပင္လယ္ထဲ ျပန္ျပန္ဆြဲခ်...
လံုးခ်ာပဲလိုက္ေနတာလား.. ေျပးသူနဲ႔ ပုန္းသူ၊ လိုက္သူနဲ႔ ရွာသူ...။ ေတြ႔ေနေပမယ့္ ျမင္ဖုိ႔ခဲသလုိပဲ...
ဒူးေထာက္လက္ေျမာက္ထားရင္း ေမးခြန္းေတြကို ေျဖဖုိ႔ေစာင့္ေနတယ္...
ရလဒ္မေကာင္းမွာ ႀကိဳသိထားတဲ့ အလုပ္ဝင္အင္တာဗ်ဴးလုိမ်ိဳး.. ကံတရားကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးဖုိ႔ စိတ္ကို ေျမမွာ ဝပ္ဆင္း ျပင္ဆင္....
ေလျပင္းေတြ တုိက္ခဲ့တာလား.. ေလညွင္းေတြ လာမယ္လုိ႔ အခ်က္ျပတာလား.. မွတ္ထင္သိရွိေနတာေတာ့ ပင္လယ္ဟာ မုန္တုိင္းထန္လြန္းတယ္....
တစ္ဘက္ေစာင္းနင္း မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ သိတတ္မႈေတြ သိမ္ငယ္လြန္းေပမယ့္ မွတ္ေက်ာက္တင္ သံေယာဇဥ္ အျဖဴေရာင္ထဲမွာ ဒူးေထာက္ကာ တုိက္ပြဲဝင္ရဦးမယ္...
မွန္ေသာစကားကို သစၥာလုိ ဆုိရင္း အခ်ိန္တန္ရင္ ေကာင္းကင္မွာ လမင္း ထြန္းပါေစလုိ႔ မ်က္ရည္ၾကည္ေလးနဲ႔ ထြန္းၿငိလိုက္တယ္......
ေရာက္ခဲလွတဲ့ ကမ္းေျခမွာ ပန္းေတြ လိႈင္ေမႊးေစေတာ့.....

Sunday, May 2, 2010

စကား

စကား..........
ကို္ယ္လိုခ်င္တာကို ပံုစံေဖာ္ဖို႔ သံုးႏႈံးေျပာဆုိၾကတယ္.... ဘာသာစကားေတြ ဘယ္ေလာက္ကြဲကြဲ အဓိပၸာယ္ကို သယ္ေဆာင္ေနတာပါပဲ.....
ဆက္သြယ္ေျပာဆုိေနၾကတာ.. နည္းမ်ိဳးစံု.........။ စာေရးသလို၊ ေျပာလဲ ေျပာရဲ႕....။
ၾကားထဲမွာ သယ္ေဆာင္ေပးတဲ့အဓိပၸာယ္နဲ႔ လက္ခံနားလည္မႈေလး ခ်ိတ္ဆက္မိဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္.........
အထင္ေလးတစ္ခ်က္ လြဲေစျခင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ ဆုိးဝါးတဲ့ ဆက္သြယ္မႈ ကန္႔လန္႔ကာႀကီးတစ္ခုလုိပါပဲ...
ေစတနာေတြ လြန္သြားရင္ ေရစီးကမ္းၿပိဳစကားေတြဟာ ကေမာက္ကမ သံစဥ္တစ္ခုလို အဓိပၸာယ္ေတြက ဝိေရာဓိ...
ရွင္းရတာလြယ္ေပမယ့္ စြဲမွတ္သြားတာက ႏႈတ္ရခက္တဲ့ သညာ............
သြားမယ္ မသြားဘူး ႏွစ္ခြန္းထဲမွာ ပဲ အဓိပၸာယ္ေတြ ကိန္းေအာင္းေနလုိက္တာ....
သြားမယ္ ပီးမွာ မသြားေတာ့ဘူး ေျပာလိုက္တာဟာ.... အေၾကာင္းေတြ တစ္စံုတစ္ရာ တုိက္ဆုိင္ခဲ့ရင္ စိတ္ဆုိးတာလုိ အဓိပၸာယ္မ်ိဳး သယ္ေဆာင္တယ္...။
တစ္ခါတစ္ရံ သိတတ္နားလည္မႈကို သယ္ေဆာင္တယ္...။ ဖတ္သူရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေပၚမူတည္ပီး ကြဲတာေပါ့...
နားေတာ့ ရွဳပ္စရာ... ။ ဥပမာ... အခန္းထဲက ငါသြားေတာ့မယ္ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ အထြက္မွာ သြားေတာ့လို႔အေျပာနဲ႔ႀကံဳမယ္...။ မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ျပန္လည္ျပင္ဆင္လိုက္ပါပီတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြက ေပါက္ကရ ျဖစ္ကုန္ေရာ...။
တစ္ သြားခါနီးမွာ သြားေတာ့လုိ႔ အေျပာခံလုိက္ရလုိ႔ စိတ္ဆုိးပီး မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ရြဲ႕တာလား...
ႏွစ္ သြားခါနီးမွာ သြားေတာ့လုိ႔ၾကားလိုက္တာ မသြားေစခ်င္ေသးဘူး ခံစားမိပီး ေစတနာနဲ႔ အလိုက္သိတတ္စြာ မသြားေတာ့ဘူးလုိ႔ ျပင္ဆင္ျခင္းမ်ိဳးလား...။
သံုး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိတ္မျပတ္သားတာမ်ိဳးလား...
ေလး သြားခ်င္စိတ္ ကုန္တာလား..
လားေပါင္းမ်ားစြာ.... အဲဒါ စကားေလး သံုးခြန္းထဲက သယ္သြားတဲ့ ျပႆနာ....
အင္း ကာလံေဒသံကို လုိက္လို႔ သံုးႏႈံး တတ္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ေလ....
စကားဟာ တုိတုိင္းမေကာင္းဘူး... ရွည္တုိင္းလဲ အေၾကာင္းမထူးတဲ့....
အင္း ဒီကေလး စကားတတ္လိုက္တာတဲ့.. တစ္ကယ္ေကာ တတ္ရဲ႕လား.........
ေျပာတတ္ယံုပဲလား.. နားေကာေထာင္တတ္ရဲ႕လား..........
စကား .. စကား.. စကား....

Monday, March 29, 2010

အသိနဲ႔ တရား

တိတ္တဆိတ္ပါပဲ....
ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ စကၠန္႔နဲ႔အမွ် (ခပ္ျမန္ျမန္တုိင္းတာလုိ႔ရတဲ့ အေသးဆံုး အစိတ္အပိုင္း) ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတယ္....
သိေနလဲ ဖာသိဖာသာေနရင္း ေၾကာက္လန္႔မႈကို သိုဝွက္ထားမိတုန္း....
အမွားနဲ႔ အမွန္ၾကားက သတိနဲ႔ သႏၱန္.......
ေတြးေခၚမႈေတြက ေဖာေဖာသီသီ................ ရလာတဲ့ အသိေတြက ေဝေဝဆာဆာ......... လက္ေတြ႔ က်င့္ႀကံမႈက ခပ္ခြာခြာ............
မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ သင္ေပးလိုက္တဲ့ ေတြးေခၚမႈနဲ႔ ဆင္ေျခတုံတရားၾကားက မုသားပါးပါးေလးမွာ အမွတ္တမဲ့ သို႔တည္းမဟုတ္ တမင္သက္သက္ ခိုဝင္စားသံုး...........
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္ပိုင္ ဒါမွမဟုတ္ အငွား စံႏႈန္းေတြနဲ႔တိုင္းတာရင္း ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရာကို တန္းတန္းမတ္ သြားၾက........
ရယ္သံေနာက္ကြယ္က အငိုမ်က္လံုးေတြ.......... ဆႏၵနဲ႔ လက္ေတြ႔............ ကြာဟမႈကို ေသးႏုိင္သမွ် ဆြဲခ်ဳန္႔ရင္း ရင့္က်က္တဲ့ရင္မွာ အတၱသီးေလးေတြက တြဲလြဲခုိ..................
ေပးဆပ္တယ္ဆုိေပမယ့္ တြက္တတ္လြန္းစြာပဲ ပမာဏတစ္ခုထိသာ စိတ္ကို ဆြဲဆန္႔ရင္း ျပန္မရရင္ စိတ္က ဒဏ္ရာေလးေတြ သယ္သယ္သြားတတ္လြန္း.............
အင္း........ ႀကီးျမတ္တာကို လူမသိခ်င္ေနဆုိေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီက မ်က္ဝန္း တစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္ေနတတ္ျပန္ေရာ.............. ဘယ္ေလာက္ၿပံဳးၿပံဳး နင့္ေနတဲ့ ရင္ကို ထမ္းရင္း ႀကီးျမတ္တဲ့ စိတ္ကို အားမလုိအားမရနဲ႔ သံသယက ထားတတ္ေသး...............
ဆင္ေျခမေပးပါနဲ႔လုိ႔ တစ္ဘက္သားကို တားျမစ္ရင္း သံုးခဲ့တဲ့ ဆင္ေျခေတြက အသေခ်ၤ...........
တစ္ခုခ်င္း ေထာက္ေနရမယ္ဆုိရင္ စာမ်က္ႏွာေတြသာ ပြထသြားႏုိင္တယ္.....
အထင္ရွားဆံုးက ေက်းဇူးတရား၊ သိတတ္မႈနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ အတၱ............
မိဘေက်းဇူးကို ငါဆပ္မယ္ဆုိရင္း ရုန္းကန္ေဖြရွာေပးဆပ္ရင္း ေပးဆပ္မႈေတြက ကိုယ့္ေနာက္မွာေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္.....
ေန႔တုိင္း ဖုန္းမဆက္ဘူးေနာ္အေမ.. အေဖ.. ေျပာစရာစကားေတြက ေန႔တုိင္းမွ မရွိတာ... က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ၾက... ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန... တစ္လတစ္ခါ ေျပာျဖစ္တဲ့စကား...
တစ္လမွတစ္ခါ.............. ေန႔တိုင္း ေျပာျဖစ္စရာ စကား မရွိဘူးတဲ့.............
ျပန္စဥ္းစားမိပါ့.............. အြန္လိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေန႔တုိင္း နီးပါးေတြ႔ပီး ေျပာေနတာ စကားက ကုန္မသြားပါလား.............
း)
ပါးပါးေလးပဲ ၿပံဳးမိပါတယ္... ရွက္သြားတဲ့စိတ္ကို ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးဆုိတဲ့ ဆင္ေျခေနာက္မွာ ေျပးပုန္းခုိင္းလိုက္ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့သလို ေနသားက်သြားတယ္...။
လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ မိဘက ဘာလို႔ မပါတာလဲ?...................... ေနာက္မွ ေဆြးေႏြးၾကပါေစ....
ဘယ္မွာ ဘယ္လုိပဲ ယွဥ္ယွဥ္ ကိုယ့္ဒုကၡက ပိုႀကီးေနသေယာင္ ထင္တတ္ေသး............
ကုန္ကုန္ေျပာရင္ ဘုရားေဟာတဲ့ တရားကိုေတာင္ လက္တလံုးျခားေလး လုပ္တတ္လြန္းတယ္....
အရက္ေသစာ မေသာက္ပါနဲ႔ တားျမစ္တယ္... ဘုရားရွင္က
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဆင္ေျခေလးနဲ႔ လွည့္တယ္... ေသာက္တတ္ရင္ေဆး မေသာက္တတ္ရင္ေဘးတဲ့....
အရက္ေသစာမွာ ေဆးလိပ္မပါ၊ ကြမ္းယာမပါဆုိပီး သိသိနဲ႔ လိမ္ခ်င္ေသး.....
ဒါေပမယ့္ တရားကို သိေနတဲ့သူေတြခ်ည္း................
အသိနဲ႔ အတၱၾကားမွာ ခႏၶာကို မွီတြယ္ရင္း မိုက္တြင္းနက္လုိ႔ လြတ္လမ္းကို ေမွ်ာ္တတ္တယ္....
အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔ လုပ္ရခက္တယ္တဲ့.............
အဲဒီေတာ့ ေပးေနၾက ဆင္ေျခပါးပါးေလးေတြနဲ႔ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ.......... ျဖစ္ကတတ္ဆန္းဘဝကို နည္းနည္းပါးပါး ေကာက္ကက္စီပီး ရင္ေကာ့ အလွံထူေနတာ.............
ေနာက္ဆံုး ေတာ့ လူပဲေလဆုိပီး တင္ထားသမွ် စံႏႈန္းေလးေတြကို ကိုယ္နဲ႔ ကိုက္ေအာင္ ျပန္ညွိရင္း ေန႔တစ္ေန႔ဟာ အရင္လုိပဲ ပဥၥလက္ဆန္ေနတုန္း.................... အင္းေပါ့ေလ ကိုယ့္အတြက္ ေၾကးစည္သံကို ကိုယ္မွ မၾကားႏုိင္တာ.......



ကိုႀကီးလင္းညိဳ တဂ္လိုက္ေတာ့ အလန္႔တၾကားနဲ႔ ေခါင္းထဲက ကစင့္ကလ်ား ခုန္ေပါက္ထြက္က်လာတာေလးေတြပါ (ဒါလဲ ဆင္ေျခပါးပါးေလးေပါ့).....။ ကၽြန္ေတာ့ဘဝမွာ ထိပ္ဆံုး အတဂ္ခံရဖူးတာဆုိေတာ့ မ်က္စိကိုလည္ထြက္ေနတာ....။
ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပရင္ အဆင္ေျပသလိုေလး ဖတ္သြားေပးၾကပါလုိ႔.................
ေလးစားစြာျဖင့္
စိုင္းစိုင္းမြန္း

ေတြးျခင္း

တစ္ရက္ တစ္ရက္ အသားက်ေနတဲ႕ ျပဳဖြယ္ ကိစၥေတြ ထဲမွာ ပ်င္းရိ ငိုက္ျမည္း ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ခင္မင္ဖို႕ေကာင္းတဲ႕ အစ္ကိုႀကီး ကို လင္းညိဳက တစ္စုံတစ္ခု ေတြးျဖစ္ဖို႕ တက္ဂ္လာ တဲ႕အတြက္ ဖုန္တက္ေနတဲ႕ ေခါင္းကို ကမန္းကတန္း ဖုတ္ဖက္ ခါရင္း တစ္စုံတစ္ခု ေတြးဖို႕ အထိတ္တလန္႕ ႀကိဳးစားၾကည္႕ပါတယ္။ အသုံးမျပဳတာ ၾကာတဲ႕ ဦးေနွာက္က ခ်က္ ခ်င္း အလုပ္ မလုပ္ ပါ။

တစ္စုံတစ္ခု ကို ေတြးျဖစ္ဖို႕ အေရးထက္ ဘယ္ အေၾကာင္း အရာကို ေတြးရင္ ေကာင္းမလည္း ဆိုတာ ကိုေတာင္ မနည္း ေတြးၾကည္႕ ေနရပါတယ္။ ေပါ႕ ပါ႕ ပါးပါးေလးပဲ ေတြးရမလား..။ ကမၻာႀကီးနဲ႕ ခ်ီၿပီး မနုိင္ရင္ကာ ေတြးရမလား..။ ဟိုလား ဒီလားနဲ႕ ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေလွ်ာက္စဥ္းစား ေနမိတဲ႕အခါ ေခါင္း ထဲမွာ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ေနၾကေတာ႕တာပဲ။

ၾသဂတ္စ္ ရိုဒင္ ကေတာ႕ ခြါခၽြတ္ၿပီး ေတြးတယ္။ ဒီဘိုးနုိးက ဦးထုပ္ ေျခာက္လုံးေဆာင္းၿပီးေတြးတယ္..။ ဆရာကိုတာ က ေတာ႕ ေဖာက္ထြက္ ျဖန္႕က်က္ၿပီးေတြး ၾကေစခ်င္သတဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ဘာကိုေတြးရမလည္း...? ဘယ္ လိုေတြးရမလည္း...? မနက္ျဖန္အေၾကာင္း လား..။ မေန႕ကအေၾကာင္းလား...။ ဘဝကို တြန္းထိုး ဆြဲတင္ေပးမယ္႕ ေလွကားထစ္ေတြအေၾကာင္းလား..။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူေတြရဲ႕အေၾကာင္းလား။ အမွတ္နွစ္စက္ၾကားက ေျဖာင္႕တန္းေနတဲ႕ မ်ဥ္း တစ္ေၾကာင္းလို ရွင္ျခင္း ေသျခင္း အေၾကာင္း လား...။ ဒါမွ မဟုတ္....မီဂန္ေဖာက္စ္ ရဲ႕ အေၾကာင္းလား။

ေတြးျခင္းက လူေတြကို အဟိတ္ ဘဝကေန ကြာေဝး လြန္ေျမာက္ၿပီး ေလာကကို ခ်ဳပ္ကိုင္လႊမ္းမိုးနုိင္တဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ဆင္ျခင္တုံ သတၱဝါ အျဖစ္ကို ေဆာင္က်ဥ္း ျမွင္႕တင္ေပးခဲ႕တယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ ပဲ ေတြးျခင္းက လူေတြကို ပိုၿပီး ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲ တတ္လာ ေစျပန္တယ္။ ေမြးကတည္းက ေသတဲ႕အထိ လူေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ၊ အထူးထူး အျပားျပားေသာ အေၾကာင္းအရာ အၾကံအစဥ္ ေတြအတြက္ တရစပ္ေတြး ၾကတယ္။ ထုိင္ရင္းေတြးတယ္၊ ရပ္ရင္းေတြးတယ္၊ သြားရင္း ေတြးတယ္၊ စားရင္း ေတြးတယ္၊ အိပ္ရင္းေတြးတယ္..။ ေတြးတယ္...ေတြးတယ္...ေတြးတယ္...။ တစ္ခု မဟုတ္ရင္ တစ္ခု ေတာ႕ ေတြးေနၾကတာပဲ...။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေကာင္းတဲ႕ဘက္ မွာ...တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း မေကာင္းတဲ႕ဘက္မွာ...။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ကိုယ္႕ဘဝ ကိုယ္႕အတၱအတြက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အမ်ားအတြက္ ေလာကအတြက္....။

ဘယ္လို အေၾကာင္းနဲ႕ပဲ ေတြးေန ေတြးေန လူေတြ မေတြးခ်င္ပဲ မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ ေက်ာ္လႊား သြားတတ္ၾကတာေလး ေတာ႕ ရွိတယ္ဗ်ာ...။ ကမၻာဦး ကတည္းက အခု လက္ရွိအခ်ိန္အထိ လူေတြ မလိုခ်င္ဆုံးနဲ႕ အေၾကာက္ရြံ႕ဆုံး၊ ၿပီးေတာ႕ ေမြးရာပါ ပိုင္ဆုိင္မႈ တစ္ခု လည္းျဖစ္ေလတဲ႕ ေသျခင္း ဆိုတာပါပဲ။

ငယ္ရြယ္ ေသးတယ္လို႕ ေျပာခ်င္ ေျပာနုိင္ေသးတဲ႕အခ်ိန္မွာ....ေသျခင္းဆိုတာ ကိုယ္႕နဲ႕ မလွမ္း မကမ္းေလးမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ မသိေယာင္ေဆာင္ထား နုိင္ေသးတဲ႕အခ်ိန္မွာ ေတာင္ ေသတယ္ ဆိုတဲ႕ ခံစားမႈႀကီးကို ေတြးမိတိုင္း မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ ခံစားခ်က္ မ်ိဳးနဲ႕ သိသိသာသာ တုန္လႈပ္ၾကစျမဲပါပဲ။ တစ္ဆက္တည္း အမွတ္ နွစ္စက္ၾကားက မ်ဥ္းေျဖာင္႕လို ဘဝ အကန္႕အသတ္နယ္ပယ္ေသးေသးေလးထဲမွာ ကိုယ္႕ဘာသာ ငါဘာလဲ..ငါဘယ္လဲ...ငါဘာလုပ္ေနလည္း ေတြးၾကည္႕ရင္ အရာရာ အလဟႆ အျဖစ္ ကို ပဲေရာက္သြားတယ္ ...။ပုထုဇဥ္ ေလာကထဲက လူဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ကိုယ္႕ အတၱ၊ ကိုယ္႕မာန နဲ႕ ကိုယ္႕ စြမ္း အား အရည္အခ်င္းအေပၚမွာ တစ္စုံတစ္ခုနဲ႕ အမွတ္ေက်ာက္တင္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳခံရဖို႕ အလိုလားဆုံး သတၱဝါေတြမဟုတ္လား..။ ကိုယ္႕စြမ္းနုိင္သမွ်ကာလပတ္လုံးလည္း ကိုယ္႕ပုံရိပ္ ကိုယ္႕သမိုင္းကို ခုိင္သထက္ခုိင္မာေအာင္ ထုဆစ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႕လည္း လ်စ္လ်ဴ ရႈ ခံရျခင္းဆိုတဲ႕ ခံစားခ်က္ကို မႀကိဳက္ဘူး။ကိုယ္႕ အားထုတ္ မႈအေပၚ မွာ ကိုယ္႕ကို အသိအမွတ္မျပဳပဲ အားလုံး ကို ခ်ိဳးဖ်က္ နင္းေျခ ၿပီး ဥပေကၡာ ျပဳ ပစ္ပယ္ၿပီး ထားခဲ႕မယ္႕ ဒီေသျခင္းဆိုတာ ကို မႀကိဳက္ဘူး။မႀကိဳက္ဘူး...မႀကိဳက္ဘူး... ဟင္႕အင္း...ဟင္႕အင္း...ဟင္႕အင္း...တြန္႕ဆုတ္ ေမ႕ေလ်ာ႕ ျငင္းပယ္ၾကရင္း ပဲ ျငင္းပယ္ျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖစ္သြားခဲ႕ၾက...။ အဲသလိုနဲ႕ သံသရာစက္ဝန္းႀကီးကို အျမဲလည္ပတ္ စီးဆင္းေနဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး..ထို႕ေနာက္ တစ္တပ္ တစ္အား။


ကူးေလြ႕

၂၉.မတ္လ.၂၀၁၀
တနလာၤ။


****ကိုလင္းညိဳေရ...။ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ အေတြးမ်ားကေတာ႕ ဤမွ်သာပါပဲဗ်ာ...။ ေတြးျဖစ္ေနက် အေၾကာင္းတစ္ခုကို မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္...။ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ တစ္စုံတစ္ရာ ျဖစ္ေစခဲ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ညံ႕ဖ်င္းမႈကို ခြင္႕လႊတ္ေပးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား...။****

Friday, February 19, 2010

လြတ္လပ္ျခင္း



တစ္ေန႕သား...မွာဗ်ာ။မိဘေတြရဲ႕ တင္းက်ပ္တဲ႕ စည္းကမ္းေအာက္မွာ ေနရတဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕တဲ႕အခုိက္မွာ သူ႕ရင္ထဲက သူေတာင္႕တ ငတ္မြတ္တဲ႕ လြတ္လပ္တဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းအေၾကာင္း စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။သူ႕စိတ္ကူး...သူ႕ဆႏၵေလး ထဲက လြတ္လပ္မႈ မွာ  အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစေနတဲ႕ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကတဆင္႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတဲ႕ လြတ္လပ္ျခင္းပါ။  လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲ နုိင္ၾကပါတယ္ ခင္ဗ်ား။


လြတ္လပ္စြာ ေဖာ္ထုတ္ေျပာဆိုခြင္႕၊ ဆန္႕က်င္ခြင္႕၊ ေရးသားခြင္႕၊ ဝတ္ဆင္ခြင္႕စတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္နိဳင္မႈ၊ျဖစ္တည္ခြင္႕ ရွိမႈ ကို တန္ဖိုးထား အသားေပးတဲ႕ ကိစၥရပ္ဟာ ကမၻာႀကီးကို တစ္ကယ္ အက်ိဳး ျပဳနိုင္ပါရဲ႕လား? ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူေတြဆိုတာ တစ္ကယ္ပဲ လြတ္လပ္စြာေဖာ္ထုတ္ လုပ္ကိုင္နုိင္ခြင္႕ ရွိသင္႕သလား?လြတ္လပ္စြာ ေျပာၾက၊လုပ္ၾက၊ဝတ္ၾက၊ ဖန္တီးၾက၊ ေနထုိင္ၾကျခင္းအားျဖင္႕ မွ်တ ညီညြတ္တဲ႕ ကမၻာႀကီး တစ္ခု ကို တည္ေဆာက္ယူနုိင္ ၾကပါ႕မလား...?လူေတြရဲ႕ အကန္႕ အသတ္မရွိတဲ႕ ဆႏၵ အကြဲအလြဲေတြကို လြတ္လပ္မႈ ေပးလိုက္ျခင္းအားျဖင္႕...ဘာေတြ ပိုၿပီး တိုးတက္ လာမလဲ? 

လူေတြ ရဲ႕ အတုိင္း အဆမဲ႕ လြတ္လပ္ျခင္းဟာ ကမၻာႀကီးကို အျမဲ ျငိမ္းခ်မ္း ညီညြတ္ေစနိုင္လိမ္႕မယ္ လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ႕ မယုံၾကည္ဘူး။  တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္႕ လြတ္လပ္မႈဟာ တစ္ပါးသူကို ကန္႕သတ္ က်ဥ္းက်ဳံ႕ေစတတ္ပါတယ္။ဒါေပမယ္႕ လူတိုင္းက ဒါကို ေမ႕ေလ်ာ႕ ထားေလ႕ ရွိၾကပါတယ္။
စည္းနဲ႕ကမ္းနဲ႕ လြတ္လပ္ႏူိင္မွ တန္ဖိုးရွိတာပါ ။ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ ပရမ္းပတာ လြတ္လပ္တာဟာ ကိုယ္႕ရဲ႕ တန္ဖိုးကိုလဲ က်ေစသလို ပတ္ဝန္က်င္ကို အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစပါတယ္ ။ လြတ္လပ္မႈ နဲ႕ အတူ တာဝန္ယူတတ္မႈ ဆိုတာလဲ ဒြန္တြဲပါေနပါတယ္ ဆိုတာကိုလဲ မေမ႕သင္႕ၾကဘူး ။ လြတ္လပ္မႈ ဆိုတာၾကီးကိုပဲ တြင္တြင္သံုးသံုးျပီး ကိုယ္႕လုပ္ရပ္ရဲ႕ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ အေပါင္းကို တာဝန္မယူႏိူင္ျပန္ရင္လဲ အဲဒီ လြတ္လပ္မႈ ဆိုတာၾကီးက တကယ္ အဓိပၸာယ္ ရွိပါဦးေတာ႕မလား   ။

တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ လြတ္လပ္ခြင္႕ ကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ႕ အတြက္ ၊ လြတ္လပ္မႈကို ငဲ႕ညွာရတဲ႕အတြက္ သူ႕ဆီက လာတဲ႕  ခ်ိန္းေျခာက္မႈကို  ထိထိေရာက္ေရာက္ ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းနိုင္ၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။
ေျပာရမယ္  ဆိုရင္ေတာ႕...လူေတြရဲ႕လြတ္လပ္ခြင္႕ ကို အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိသာ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႕သတ္မထားခဲ႕ရင္ ကမၻာႀကီးဟာ ဒီေန႕ဒီခ်ိန္ ထိ ေအးခ်မ္း ေနလိမ္႕မယ္လို႕ မထင္မိဘူး။အဲ....တခုပဲ အဲ႕ဒီလြတ္လပ္မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ပဲ႕ကိုင္ေပးတဲ႕  ကန္႕သတ္ခ်က္ဟာ မွန္ကန္ တိက်တဲ႕ ကန္သတ္ခ်က္ ( ဥပေဒ ) ျဖစ္ဖုိ႕ေတာ႕ လိုတာေပါ႕  ။

 
လြတ္လပ္မႈ ဟာ မေကာင္းဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလိုပါဘူး။ လြတ္လပ္မႈကေန တိုးတက္ ျဖစ္ထြန္းမႈေတြ အမ်ားႀကီး သီးပြင္႕လာခဲ႕သလို လြပ္လပ္မႈကေန အဆိုး၊အပ်က္ ဘက္ဦးတည္တဲ႕ အေၾကာင္းတရားေတြလည္း တၿပိဳင္နက္ ေရာယွက္ ပါဝင္လာတာ ပဲ မဟုတ္လား။ေနာက္တစ္ခ်က္က အတုိင္း အဆမဲ႕ လြတ္လပ္ျခင္း ဟာ လူေတြရဲ႕ နဂိုရ္ ရွိရင္းစြဲ အရိုင္းစိတ္ကို ပိုၿပီး နိုးၾကား ေစတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ျမင္တယ္။ဥပမာ ရႈိးပြဲေတြမွာ ကခ်င္ ခုန္ခ်င္ စိတ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္တဲ႕အခါ မ်ိဳး။

ကမၻာမွာ ထင္ရွားတဲ႕ ပညာရွင္ႀကီးေတြနဲ႕ ပညာရပ္ေတြဟာ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚ မႈေၾကာင္႕သာ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာခဲ႕တယ္လို႕ ေစာဒက တက္ေကာင္း တက္ နုိင္ပါတယ္။ သို႕ေပမယ္႕ သူတို႕ ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈကို သူတုိ႕ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္က သာ ကန္႕သတ္ထိန္းခ်ဳပ္မထားခဲ႕ရင္ ေပၚေပါက္လာနုိင္စရာ မရွိပါဘူး။
 ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာ ေတြ အမ်ားႀကီး မေပးလိုပါဘူး...။ ထင္သာ ျမင္သာ တဲ႕ အေကာင္းအဆိုး ေလးေတြ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အနီးအနားမွာပဲ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကတာ အလြယ္တကူ ျမင္ေတြ႕ေနနုိင္ၿပီးသားျဖစ္ၾကမွာပါ။အေရးႀကီးတာဟာ ကိုယ္႕လြတ္လပ္မႈ ကို ကိုယ္႕ဘာသာ တန္ဖိုး ထား တာဝန္ယူစိတ္ရွိၾကဖို႕ပါ။ကၽြန္ေ တာ္တို႕ဟာ ကိုယ္႕လြတ္လပ္မႈကို တန္ဖိုးထားသလို သူတစ္ပါး လြတ္လပ္မႈကိုလည္း တန္ဖိုးထား ေလးစားရပါမယ္။ ခက္တာက လူေတြဟာ လြတ္လပ္မႈကို အတုိင္းအဆမဲ႕ အာသာငမ္းငမ္း ငတ္မြတ္ေတာင္႕တၾကေပမယ္႕ ကိုယ္႕လြတ္လပ္မႈေၾကာင္႕ ျဖစ္လာနုိင္တဲ႕ အဆိပ္အေတာက္ေတြကို တာဝန္ယူကာကြယ္ဖို႕ ထိထိေရာက္ေရာက္စဥ္းစားထားၾကဟန္ေတာ႕ မရဘူး။

ကူးေလြ႕
19.02.2010
Friday,February.

***ဒီစာစုေလးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ျဖည္႕စြက္ အႀကံဥာဏ္ေပးခဲ႕တဲ႕ ညီမေလးကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းပါ။***

Tuesday, January 19, 2010

ေျခလွမ္း

စိတ္လုိလက္ရ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားမိတယ္...
အေဝးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရာကေန အာရံုေတြကို ကိုယ့္ဆီမွာ ကိုယ္စုၾကည့္တဲ့အခါ..... ဘာကို သြားျမင္လဲဆုိရင္ ေန႔စဥ္လွမ္းေနရတဲ့ ေျခလွမ္းေလးေတြကို သြားျမင္တယ္....
ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလုိက္တုိင္း ေျခတစ္ဘက္က ေရွ႕ကို တက္သြားခ်ိန္မွာ ေျခတစ္ဘက္က ေနာက္ဆီမွာ က်န္ခဲ့တယ္....
စဥ္းစားမိတယ္....
ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းမွာ ပါဝင္တဲ့ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ အေရးပါမႈ..........
ေရွ႕ကို တက္လွမ္းလိုက္တဲ့ ေျခကပဲ ဦးေဆာင္သြားတာလား... ဒါမွမဟုတ္ ေနရာတစ္ခု ေျခကုပ္ၿမဲေနေအာင္ခ်ပီး ပင့္ေထာက္ တြန္းကန္ေပးလိုက္တဲ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ေျခေၾကာင့္ပဲ ေရွ႕ကို ေရာက္သြားခဲ့တာလား....
တစ္ကယ္ေတာ့ အခ်က္က် ညီမွ် အခ်ိဳးက်တဲ့ အေပးအယူတစ္ခု ၿပီးေျမာက္မွသာ ခုိင္မာတဲ့ ေျခလွမ္းသစ္တစ္ခု ျဖစ္လာတာပါ....
လက္ရွိေနရာမွာ ခုိင္ၿမဲေနမွသာ ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔အတြက္ အားယူႏုိင္မွာျဖစ္သလုိ၊ ေရွ႕ကို ထိုးထြက္ရဲတဲ့ ေျခလွမ္းသစ္ရွိမွလဲ လက္ရွိ ေျခကုပ္ကို အားျပဳ ေရွ႕တုိးႏုိင္မွာ....။
အရာရာကို ဘက္မွ်ေအာင္ သံုးမွပဲ ေျခလွမ္းသစ္ဆုိတာ ျဖစ္လာမွာကိုး....။
လူေတြမွာ ပါလာတဲ့ တစ္စံု တစ္စံုေသာ ပစၥည္းေတြဟာ ႏွစ္ခုကို တစ္ၿပိဳင္တည္း လုပ္ဖုိ႔မဟုတ္ပဲ တစ္ခုတည္းကို ႏွစ္ခုေပါင္းပီး စည္းခ်က္ညီညီ အေပးအယူတဲ့တဲ့ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ဆုိတာ သိလာတယ္....
ကိုယ့္မွာ ရွိေနတာကို စနစ္တစ္က် ေပါင္းစည္းတတ္တဲ့အခါ ကိုယ့္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ဆုိတာ ျပည့္စံု ဖုိ႔ မခက္တဲ့ အရာဆုိတာ ေက်နပ္စရာ ေတြ႔ႏုိင္မွာပါ....

(ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ့ အေတြးေလးကို မွ်လိုက္တာပါ...)

Sunday, August 9, 2009

သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါ

သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါ
သည္စကားေလးက ကိုယ္က ေကာင္းရဲ႕သားနဲ႕ ကိုယ္႕ ေပၚ ျပန္မေကာင္း ခ်င္၊ မေကာင္းတတ္ၾကတဲ႕ လူေတြေၾကာင္႕ပဲ အေငၚတူးရင္း ထြက္လာခဲ႕ပုံပဲ။ လူသုံးေတာ႕ မ်ားတယ္။ စကားေလးကေတာ႕ သင္း တယ္ ။ ရွင္းတယ္။ကိုဓဥပေဒသ ဆန္တယ္။ သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါ။ ဒါပဲ။

ဟုတ္သလိုလိုေတာ႕ ရွိသား။ဒါေပမယ္႕...တစ္ကယ္ပဲ သင္ေကာင္းမွ ကၽြႏု္ပ္ မဆိုးပဲ ေနတတ္သလား? တစ္ကယ္လုိ႕ သင္မေကာင္းရင္ ကၽြႏု္ပ္က မေကာင္းဘူးေပါ႕? ဒီစကားအရ ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ ေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္းဟာ သင္နဲ႕ တိုက္ရုိက္ အခ်ိဳးက် သက္ဆိုင္ရာေရာက္ေနတယ္။ တနည္းအားျဖင္႕ ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ ေကာင္းခ်င္း မေကာင္းခ်င္း ကိုယ္ရည္ကိုယ္ရည္ေသြးဟာ သင္႕ထံမွာ မွီခုိ ရပ္တည္ေနရတယ္လို႕ ယူဆနိုင္စရာပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ စကားက အေပၚစီး ဆန္တယ္။ သင္ေကာင္း တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းပါ႕မယ္လို႕ မေျပာထားဘူး။ မဆိုးဘူးလုိ႕ ေျပာရုံပဲ။ ေကာင္းခ်င္မွလည္း ေကာင္းမယ္။

သင္ေကာင္းမွ ကၽြႏု္ပ္ မဆိုး ဆို တဲ႕ ကိစၥရဲ႕ တျခား တစ္ဖက္ကို ေတြးၾကည္႕ေတာ႕ သင္ကမွ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး မေကာင္းျပရင္ ကၽြႏု္ပ္က မဆိုးဖို႕ကို မသိနားမလည္ပါဘူးလုိ႕ ေျပာရာ ေရာက္တယ္။သင္႕လႊမ္းမိုးမႈေအာက္မွာ ကၽြႏု္ပ္ ရွိေနတယ္။အေပၚယံမွာ တင္စီးပုံရေပမယ္႕ အတြင္းမွာေတာ႕ လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္ခံထားရတယ္။ မွန္ထဲက အရိပ္လိုပဲ။ ေရွ႕က တစ္စုံတစ္ခု ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈအတုိင္း တုန္႕ျပန္သက္ေရာက္ဖို႕ ေစာင္႕ဆိုင္းရင္း ပိတ္မိေနတယ္။

သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေကာင္းပါမယ္ ဆိုရင္ေရာ။ အင္း..ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါထက္ေတာ႕ နည္းနည္း ပိုၿပီး အေပးအယူ သေဘာဆန္လာသလိုပဲ။ ေရာ႕ပတၱျမား ေရာ႕ နဂါး ဆိုတဲ႕ ပုံစံမ်ိဳး။ ဒါေပမယ္႕ သင္က မေကာင္းရင္ ကၽြႏု္ပ္လည္း မေကာင္းဘူး ဆိုတဲ႕ အေနအထား က မလြတ္ေသးဘူး။ သင္႕ လႈပ္ရွားမႈ အတိုင္း လုိက္ပါ ပိတ္မိေနေသးတယ္။ သင္မေကာင္းလည္း ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းပါမယ္ ဆိုရင္ေရာ။ ဒါဆိုရင္ေတာ႕ သူမေကာင္းသမွ် ေခါင္းငုံ႕သီးခံ ေနရေတာ႕မွာပဲ။ အရႈံးေပး လက္ေလွ်ာ႕ထားရာမ်ား က်ေနမလား။ သို႕ေပမယ္႕ သင္ ၏ ေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္းကို ေစာင္႕ၾကည္႕ေမွ်ာ္လင္႕ စရာ မလိုတဲ႕အတြက္ ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါး လည္း ျဖစ္သြားနုိင္တယ္။

သင္ ေကာင္းခ်င္ေကာင္း မေကာင္းခ်င္ေန ကၽြႏု္ပ္ တတ္နိုင္ သမွ် ေကာင္းပါမည္ ဆိုရင္ေရာ။အင္း ဒီမွာေတာ႕ သင္႕ရဲ႕ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းအေပၚမွာ လုိက္ပါတုန္လႈပ္ မႈ မရွိပဲ ဥေပကၡာ ေလးနည္းနည္းစြက္လာဟန္ရွိတယ္။ တတ္နိုင္သမွ် ေတာ႕ ေကာင္းပါမယ္ဆိုတဲ႕အတြက္ အတိုင္းအဆ သေဘာ ဆန္တယ္။ အကန္႕အသတ္ ေလး ပါလာတဲ႕အတြက္ လႈပ္သာ လွည္႕သာ ရွိမယ္႕ပုံပဲ။ အတိုအရွည္ေလးေတာ႕ ကြာခ်င္ ကြာမွာေပါ႕။အကန္႕ ေလး တိုလြန္းသြားရင္လည္း နဂိုမူလ စကားကို ျပန္ေရာက္သြားနုိင္တယ္။ ရွည္လြန္းျပန္ေတာ႕လည္း ကိုယ္႕မွာ အက်ိဳးမဲ႕ စရာ ျဖစ္လာ နုိင္ေသးတယ္။

ကိုင္းဒါျဖင္႕ သင္ နဲ႕ ကၽြႏု္ပ္ ကို ေခတၱ ဖယ္ထုတ္ၿပီး ကိုယ္႕အေပၚ တစ္ပါးသူ ေကာင္းျခင္း ၊ မေကာင္းျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္လိုမ်ား တုိင္းတာ သတ္မွတ္ၾကပါလိမ္႕။ မိမိ လိုအင္နဲ႕သာ တုိင္းထြာ ၾကသလား။ သူ႕ဆႏၵ နဲ႕ပဲ ပိုင္းျဖတ္ၾကသလား။ နွစ္ဦးနွစ္ဘက္ မွ် တၿပီး စဥ္းစား ၾကပါသလား။ သုံးေလ႕ သုံးထ ရွိတဲ႕ စကားတစ္ခုကို အျခားတစ္ဖက္မွ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ဆင္ျခင္ ေတြးေတာၾကည္႕ျခင္းမွ်သာ ပါပဲဗ်ာ။

ကူးေလြ႕

07.08.2009
Fri,August.

Saturday, August 1, 2009

ေစတနာ သည္ လူတိုင္း နွင္႕တန္မတန္


" ေစတနာသည္ လူတိုင္းနွင္႕မတန္ "

ဒီစကားေလးကို လူတိုင္း ရင္းရင္းနွီးနွီး သိၾကပါလိမ္႕မယ္။ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ေတြ႕ဖူး၊ ျမင္ဖူး ၊ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ နွစ္နွစ္သက္သက္ လက္ခံ သုံးစြဲေနၾကသူမ်ားလည္း ဒုနဲ႕ေဒး ပါပဲ။ "ေစတနာသည္ လူတိုင္းနွင္႕ မတန္" "ေစတနာသည္ လူတုိင္းနွင္႕ မတန္" .......။ဒီစကားေလးကို က ေဒါသ ေလး စြက္ေနတယ္လို႕ခံစားရတယ္....။ ဥေပကၡာ သေဘာ မဆန္ဘူး..။

တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာ သူဟာ တစ္စုံ တစ္ရာေသာ အေျခအေန မွာ ေနာက္ထပ္ တစ္စုံတစ္ဦး (သို႕) တစ္စုံတစ္ဦး မ်ား ကို ေစတနာလုိ႕ အမွတ္အသားရွိတဲ႕ စိတ္အေျခအေန တစ္ခုမွာ တစ္စုံတစ္ခုျပဳေပးခဲ႕စဥ္ အတြင္း(သို႕) ျပဳေပးၿပီးတဲ႕ေနာက္ အက်ိဳးရလာဒ္အားျဖင္႕ အခ်ည္းအနွီး ျဖစ္ခဲ႕ရာက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ (သို႕) စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ခံစားခ်က္ကေန စခဲ႕ပုံပဲ။ ဒီလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး လူတိုင္း နီးပါလည္း ခံစားခဲ႕ၾကဖူး ပါလိမ္႕မယ္။ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ေပါ႕....ဟတ္ဟတ္။တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႕လည္း အစကေတာ႕ ဒီလိုပဲ ေစတနာ သဒၶါ ေလး ေပါက္တုန္း လုပ္မိလိုက္တာ...။ ေနာက္ေတာ႕ ဓါးခုတ္ရာ လက္၀င္႐ိႈမိသလို ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ကိုယ္႕ေစတနာကို နင္းၿပီး အခြင္႕အေရး ယူၾက..၊ေစတနာကေန တာ၀န္၀တၱရား အျဖစ္ကို အသြင္ေျပာင္းခံ လိုက္ရတာေတြ လည္း ရွိတယ္။ ဒီလို အေတြ႕အႀကဳံကို ရဖုိ႕ ႀကီးႀကီးမားမား ေပးဆပ္ဖူးလိုက္သူတုိင္း ကေတာ႕ ဒီစကားကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေထာက္ခံၾကမွာပဲဗ်ာ..ေနာ။ ခုကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတာ ကေတာ႕ ခံစားခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး...။ေစတနာ ဆိုတဲ႕ စကားေပၚ လူေတြ ဘယ္လို ခံယူ ျပဳမူ ၾကသလည္း ဆိုတာကို ေနရာလည္းနည္းနည္း ေရြ႕ၿပီး ျမင္ၾကည္႕ဖို႕ အားထုတ္ ရုံသက္သက္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဟာ တစ္စုံတစ္ဦးကို တစ္စုံတစ္ခုေသာ ျဖစ္ရပ္အေျခအေနမွာ ေစတနာ အရင္းခံၿပီး ကူညီေစာင္မၿပီးသကာလ တုန္႕ျပန္မႈကို လုိက္ၿပီး ပီတိ သို႕ ေဒါမနႆ ကို ပြားမ်ားခံစားၾကေလရဲ႕။မိမိရဲ႕ ေစတနာအေလ်ာက္ အရင္းခံ ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္လိုက္တဲ႕ ကိစၥ တစ္ခု အေပၚမွာ ႀကိဳဆို လက္ခံ လုိက္နာ ေဆာင္ရြက္ျခင္း မရွိ တဲ႕အခါ " ငါက ေစတနာနဲ႕........ဘာညာဘာညာ" ဆိုၿပီး ျဖစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ကုိယ္႕ ေစတနာအေလ်ာက္ ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္ခ်က္တစ္ခု အေပၚမွာ ေကာင္းေသာ တုံ႕ျပန္မႈ၊ အသိအမွတ္ ျပဳ မႈ တစ္စုံတစ္ရာကို သာ ေမွ်ာ္လင္႕ေလ႕ ရွိတတ္ၾကသလား..?( ဥပမာ။ ။ ေက်းဇူးတရား၊ နာခံမႈ၊ လက္သင္႕ခံျခင္း၊တစ္စုံတစ္ရာ)
ဒီျဖစ္ရပ္ေလးကို အတိုခ်ဳပ္ခြဲထုတ္ၾကည္႕ေတာ႕ ဒီလိုေလး ရသဗ်။

(အေျခအေန+ အကူအညီ တစ္စုံတစ္ခု) ေစတနာ / တုန္႕ျပန္မႈ =+/-ရလာဒ္( တန္၊ မတန္..)

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဟာ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး ဆႏၵ အတိုအရွည္ေလးေတြ မတူၾကဘူး...။ဒီေတာ႕ ကိုယ္႕ေစတနာဟာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု အေပၚမွာအျမဲတမ္း လုံးေစ႕ပတ္ေစ႕ႀကီး မသက္ေရာက္နိုင္တာေတာ႕ အမွန္ပဲ။ ေစတနာကို အလြဲသုံးစား အလုပ္ခံလိုက္ရတဲ႕ သူမ်ားမွာေရာ...? ဒါၾကေတာ႕ ေစတနာအျပင္ ကိုယ္႕ရဲ႕ အားနာလိုက္ေလ်ာတတ္တဲ႕ အက်င္႕ ေၾကာင္႕ ျဖစ္တတ္ၾကတာမ်ားတယ္..။ တစ္ခါတစ္ရံကိုယ္႕ေစတနာထဲမွာ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ႕ ကိစၥေလးေတြ၊ ကိုယ္လုပ္ေစခ်င္တာေလးေတြ၊ လုပ္သင္႕တယ္လို႕ ျမင္တာေလးေတြ ပါ ေရာရာပါသြားတတ္ၿပီး တစ္ဖက္သားရဲ႕ ဆႏၵ ကို လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္တတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ေစတနာ ဆိုတာ အေဟာသိကံ ျဖစ္ရေတာ႕တာပဲ။ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ကိုယ္႕ေစတနာေပၚမွာ တုံ႕ျပန္အသိအမွတ္ျပဳမႈ တစ္ခုခုကို အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ မသိမသာ ေရာ၊ သိသိသာသာႀကီးပါ ေမွ်ာ္လင္႕ တတ္ၾကေသးသဗ်။ တစ္ဖက္က ဒါကို ျပသဖို႕ ပ်က္ကြက္ခဲ႕ရင္ ရွိရင္းစြဲ ကိုယ္႕ေစတနာေလး က ပ်က္ေတာ႕တာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕အေပၚမွာ အျခား တစ္စုံတစ္ဦးက ေစတနာနဲ႕ ေျပာဆို၊ ကူညီေပးတာေတြလည္း ရွိခဲ႕ၾကမယ္။ ဒီအခါမွာေရာ....? ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္လိုတုန္႕ျပန္ခဲ႕ၾကပါလိမ္႕...။ဒီအခါမွာေတာ႕ ကိုယ္႕အေျခအေန ကို သိတာ ကိုယ္တိုင္မွ တပါး အျခားသူ မရွိ ဆိုတဲ႕ အလုံးေလးက ရင္၀မွာလာဆို႕ေနလုိ႕ ေကာင္းေကာင္း လက္မခံ၊ မေခ်မငံတုန္႕ျပန္မိတာမ်ားမရွိၾကေတာ႕ဘူးလား...? သူ႕အကူအညီ က ကိုယ္႕ အေျခအေနနဲ႕ လုံး၀ မကိုက္ညီ တဲ႕ အခါမ်ိဳးမွာေရာ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္လို ျငင္းပယ္ခဲ႕ၾကပါလိမ္႕၊ အားနာပါးနာ လိုက္ေလ်ာမိလို႕ကိုယ္႕ဘ၀ဦးတည္ခ်က္ႀကီးတစ္ခုလုံး အေျပာင္းအလဲ အလုပ္ခံလိုက္ရတာ မ်ိဳး ရွိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အနီးစပ္ဆုံး ဥပမာတစ္ခု ေပးခ်င္တယ္ဗ်ာ.....မိဘေတြက သားသမီးေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ႕ ေစတနာ နဲ႕ ေရြးခ်ယ္ ခ်မွတ္ေပးတဲ႕ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ကိုယ္႕၀ါသနာကို ဖ်က္ဆီးစြန္႕ခြါၿပီး လိုက္ပါေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ႕ ဘ၀ အေသေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနခဲ႕ၿပီလဲ...?

မိဘ၊သားသမီး၊ေဆြမ်ိဳး၊မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္း၊သူစိမ္း၊ေဘာ႕စ္၊ကေန လမ္းေဘး သူေတာင္းစားအထိ ကိုယ္႕ပတ္၀န္းက်င္ကေန ကိုယ္႕အေပၚလာၿပီး ရစ္သိုင္း ၀ိုင္းပတ္ထားတဲ႕ ေစတနာ အ၀န္းအ၀ိုင္းႀကီးထဲက လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြက လာတဲ႕ေစတနာ အရြယ္အစား ေသာင္းေျပာင္း ထဲမွာ ကိုယ္႕ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ ျငင္းပယ္ျခင္းကို ေစတနာသည္ လူတိုင္းနွင္႕မတန္ ဆိုတဲ႕ စကားႀကီးနဲ႕လည္း ပစ္ေပါက္တာ ခံဖူးၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕....။ကိုယ္က တစ္ဖက္လူကို သြားၿပီးေစတနာ ထားတဲ႕ ကိစၥမွာလည္း ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး ရွိနွင္႕ေနနိုင္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကိုယ္႕ေစတနာ ဟာ အသိအမွတ္ ျပဳ မခံရဘူး ဆိုတာ မဆန္းေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္ေနာ...။ ဒါကို ကိုယ္ေတြက ေဒါသူပုန္ထ၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ၿပီး ေစတနာ လူတိုင္းနဲ႕မတန္ပါဘူးကြာ ရယ္လို႕ မ်ား မွတ္ခ်က္ ျပဳသင္႕ပါ႕မလား။

သူ႕ဖက္၊ ကိုယ္႕ဖက္ ၊ အျခားတစ္ဖက္ ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲလြဲ ျခားနား တတ္တဲ႕ သဘာ၀ႀကီးထဲမွာ ေစတနာ ဆိုတာတစ္ကယ္တမ္းေတာ႕ လူတိုင္းနဲ႕ ထုိက္တန္ပါတယ္။ ေစတနာထားတယ္ဆိုတာ တစ္ဖက္သားမွာ အဆင္ေျပ ခ်မ္းေျမ႕ေစလိုတဲ႕ စိတ္ေကာင္းေလးကိုသာ အေၾကာင္းရင္းခံၾကတာမဟုတ္လား။ကိုယ္ကသာ ထိုက္သင္႕ေလ်ာက္ပတ္ တဲ႕ ေစတနာမ်ိဳး ထားတတ္ဖို႕ ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ အေတြးပါ။ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲနုိင္ၾကပါတယ္။

ကူးေလြ႕

01.08.2009
Saturday,August.