၂၀၁၂

ကဲ...
အခုေတာ႕ ၂၀၁၂
ႏွစ္သစ္ရဲ႕ မနက္ အသစ္ တစ္ခုဆိုတာ
ပိုေဟာင္းသြားတဲ႕ ဘဝ စာမ်က္နွာ။

ကူးေလြ႕

ငါ႕စိတ္ကူး တုိင္းမွာ ေမႊးတဲ႕ ႏွင္းဆီ

နင္က...
ငါ႕စိတ္ကူးတုိင္းမွာ ေမႊးတဲ႕ႏွင္းဆီ

" ကမၻာဦးက်မ္း " ထဲက လိုပဲ
ငါ႕ဘယ္ဘက္ ရင္ဘတ္ ထဲက နင္႕အေၾကာင္းေတြ ပဥၥလက္ဆန္ပုံက
အ႐ုဏ္ဦးလို ဆည္းဆာလို
လွ်ိဳ႕ဝွက္ျခင္းနဲ႕ အဆန္းတၾကယ္ ခမ္းနားတယ္

ခ်ယ္ရီေရာင္သင္းေနတဲ႕ ရနံ႕ေတြ
ရင္တစ္ခုလုံး စြတ္စိုေအာင္ ႐ြာခ်လိုက္ပုံက
လတစ္စင္း ေကာင္းကင္မွာ ပြင္႕လိုက္သလို

သက္တန္႕ဆန္တဲ႕ ဂီတစည္းခ်က္ေတြေပၚမွာ
စိတ္က...
ထိန္းမရခ်ဳပ္မရ ေျမာပါၿပီး
အိပ္မက္တို႕ ခ်ိဳၿမိန္ရာ တိမ္တုိက္ တစ္ခုလို
နင္ဟာ....
ငါ႕စိတ္ကူးတုိင္းမွာ ေမႊးတဲ႕ ႏွင္းဆီ။

ကူးေလြ႕

17.9.2006

ငါ႕ရဲ႕ နတ္သမီး (သို႕မဟုတ္) ဧဝ

အ႐ိုးရွင္းဆုံး စကားေျပတစ္ပုဒ္ေပါ႕
စတင္ခဲ႕ျခင္းက....
ဆန္းျပားတဲ႕ သက္တန္႕ ေတြၾကားမွာ
သူမ...
အ႐ိုးသားဆုံး ေကာင္းကင္ဆန္တယ္
ပင္လယ္ဆန္တယ္

မ်ဥ္းမတ္တစ္ေၾကာင္းလိုပဲ
ငါ႕ရဲ႕ေဆာင္းဦးစာမ်က္ႏွာေပၚ ဝင္လာတဲ႕ေျခလွမ္းဟာ
ႏိုးထစ ခ်ယ္ရီရဲ႕ ကပိုက႐ို လွပုံမ်ိဳးနဲ႕ သိမ္ေမြ႕
ျမင္သာ႐ုံ ႏႈတ္ခမ္းစြန္း ေထာင္႕ခ်ိဳးေလး ေျပျပစ္ဖို႕
သိဂၤါရ ငါ႕ဥယ်ာဥ္ စိမ္းစိမ္းစုိခဲ႕တယ္

ေမွာ္႐ုံထဲက နတ္ဘုရားမ်ားတီးတဲ႕ ေစာင္းသံလို
အဖြဲ႕အႏြဲ႕ မပါတဲ႕ မ်က္ဝန္းက ညိႈ႕ခ်က္ကင္းတယ္
အိပ္မက္႐ြက္ေႂကြတို႕ေဝ႕ဝဲတဲ႕ ဧဒင္စိတ္ကူးမွာ
မာရ္နတ္ရဲ႕ စကားသံမပါဘူး...
ဘုရားသခင္ရဲ႕ ပညတ္ေတာ္မပါဘူး..
ငါ႕ရုပ္နာမ္ေတြ ထေျမာက္ရာ ပုခုံးဦးထက္ေမွးမွီဖို႕
နကၡတ္ဆိုးက်ိန္စာကို ပုန္ကန္ၿပီး
တားျမစ္သီးခိုးယူခဲ႕

ယုံၾကည္ခ်က္ကို ရဲရဲမတ္မတ္ထူလြင္႕ၿပီး
ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ထြင္းတဲ႕ ငါ႕ရဲ႕ အကၡရာပါ
နာက်င္႐ုံသက္သက္ေလး
ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ ဒင္းၾကမ္းရြာခ်ခဲ႕မယ္ဆိုလည္း
ရင္ဘတ္ထဲ ဝွက္ထားတဲ႕ၿမိဳ႕ေလးမွာ
" ဒြိဟ " ကပ္ဆိုးေတြ....ကင္းတယ္။


ကူးေလြ႕

10.10.2006

ေလထဲလႊင့္တဲ့ ျဒပ္မဲ့အလြမ္းထု...

ေကာင္းကင္ယံကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ခ်င္ေပမယ့္.. ညညဆုိရင္ အျဖဴေရာင္ သက္မဲ့ မ်က္ႏွာက်က္နဲ႔ ျပတင္းတံခါးတစ္ခုပဲရွိတဲ့ အနားသတ္ေျခာက္ကပ္တဲ့ အခန္းငယ္ထဲမွာ ညေတြဟာ ေမာပမ္းႏႊမ္းလွ်စြာ စီးေျမာကုန္ဆုံးေနစဲ..။ ရာသီစက္၀န္းက အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္မွန္ ေရြ႕လ်ားေနသလို.. တစ္ျဖည္းျဖည္း ႀကီးရင့္လာတဲ့ အသက္ေတြကို ထမ္းပိုးရင္း ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက ေရွ႕ဆက္ေရြ႕လ်ားဖုိ႔ အားအင္စိုက္ထုတ္ ႀကိဳးပမ္းေနရတုန္း...။ က်င္လည္က်က္စား ေပ်ာ္ျမဴးခင္တြယ္ရာ အသိုက္အၿမံဳကို စြန္႔ခြာလာၿပီး ကၽြန္းငယ္ေလးတစ္ခုမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စက္ရုပ္သဖြယ္ က်င့္သားရေအာင္ ေနေနရေတာ့လဲ.. တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့အလြမ္းေတြဟာ တားမႏုိင္ ဆီၤးမရ...။ ၿပိဳမလို အုိေနတဲ့ မုိးတိမ္ကိုၾကည့္ၿပီး တိမ္ညိဳ တိမ္စိုင္ထုၾကားထဲ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေ၀့၀ဲေနတဲ့ မီးပံုးပ်ံေလးမ်ား ပါလာမလဲဆုိၿပီး တမ္းတလြမ္းရတာလဲ အခါခါ..။ ေၾသာ္.. ဘာလုိလိုနဲ႔ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာ္လို႔ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ေတာင္ စေနပါ့ေကာ...။

ဟိုးအရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက လက္ဆင့္ကမ္း သယ္လာခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ တိမ္ေကာမသြားပဲ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ထူးျခားဆန္းသစ္လာေအာင္ မ်ိဳးဆက္ေတြ တာ၀န္ေက်လြန္းတယ္ေလ...။ ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ေဆာင္းညရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို မာဖလာ၊ ေခါင္းေပါင္း၊ လက္အိတ္၊ ဦးထုပ္၊ အေႏြးထည္၊ ေျခအိတ္၊ ရွိသမွ် ေတြ႔သမွ် အကာအကြယ္ေလးေတြယူၿပီး တုန္ခ်မ္းခ်မ္းၾကားထဲက မီးပံုးပ်ံ တစ္လံုးနဲ႔ တစ္လံုးၾကားကာလမွ ပြဲရဲ႕ အသက္ကို ထိန္းထားေပးတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ ေဒသခံပြဲၾကည့္သူေတြနဲ႔ ဧည့္သည္ ပြဲ၀င္သူေတြအတြက္လဲ ႏွလံုးဘ၀င္ သာယာခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာ အားထုတ္မႈဆုိရင္လဲ မမွားပါဘူး..။ ရိုးရာအစားအေသာက္ေတြ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ တည္ခင္းေရာင္းခ်တဲ့ ဆုိင္တန္းေလးေတြမွာလဲ အၿမဲစားေနၾကျဖစ္ေပမယ့္ ပြဲမွာ ေစ်းႀကီးလဲ ခံုမင္စြာ အားေပးေနၾကသူေတြနဲ႔ ညရဲ႕ အလကဗ်ာဟာ လွသထက္ လွလုိ႔သာ ေနပါေတာ့တယ္..။

ပြဲေစ်းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ အစားအေသာက္မ်ိဳးစံုအျပင္ ထံုးစံအတုိင္း လွ်ပ္စစ္မီး ထိန္ၿငီးတဲ့ အဲဒီ ေလာင္းကစား၀င္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ညခ်မ္းမွာ ကံစမ္းသူေတြ တုိးေ၀ွ႕စည္ကားေနၿမဲ...။ ေနရာတုိင္းမွာေတာ့ ပြဲစည္ေအာင္ လုပ္ေပးေနတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သူ ကာလသားေတြနဲ႔ ရယ္သံေတြ အုန္းအုန္းညံတဲ့ ညေတြ...၊ ညတင္မွ မဟုတ္ပါဘူး..။ ေန႔ခင္းမွာလဲ ပြဲက ၿငိမ္သက္ေနတယ္လို႔ မရွိေအာင္ကို စည္ကားေနၿမဲပါ..။ အသံမစဲတဲ့ ထုိပြဲခ်ိန္ခါ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာဟာ တစ္ရက္ထဲလိုပဲ တြဲဆက္ေပ်ာ္ပြဲဖြဲ႕တည္တယ္ေလ..။ ကိုယ္တတ္စြမ္းသမွ်ကို တတ္ႏုိင္တာထက္ပိုၿပီး အပင္ပမ္းခံ ႀကိဳးစားၿပီး တည္ေဆာက္ထားရတဲ့ မီးပံုးပ်ံေတြဟာလဲ ေန႔လႊတ္၊ ညလႊတ္စသျဖင့္ အေရာင္အေသြးစံုလင္လွတယ္..။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ပြဲနားနီးၿပီေဟ့ဆုိတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ရပ္ကြက္တုိင္းမွာ အုိးစည္သံကို ၿမိဳင္ၿမိဳင္ၾကားရေတာ့တာ..။ နားၿငီးတယ္လုိ႔ မျငဴစူတဲ့အျပင္ အိုးစည္သံေလးၾကားရင္ ေခါင္းေလး ဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္နဲ႔ စည္းခ်က္က်က် ယိမ္းႏြဲ႕ေနတတ္တာ ခ်စ္စရာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေန ေဒသခံေတြရဲ႕ စရိုက္ေလးတစ္ခုပါ..။

ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြနဲ႔ပဲ တုိ႔ရိုးရာကို ထိန္းသိမ္းတာလား..။ ဟင့္အင္း..။ ခ်စ္စရာ မီးပေဒသာပူေဆာ္ပြဲကလဲ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညရဲ႕ အလတရားကို ေကာင္းကင္ယံက ၾကယ္ေတြ လေတြနဲ႔အတူ အၿပိဳင္အဆုိင္ လင္းခ်င္းတဲ့ ပြဲပါ..။ ျမတ္စြာဘုရားကို တတ္စြမ္းတဲ့ ပညာနဲ႔ မသိုးသကၤန္း ယက္လွဴပူေဆာ္တာလဲ အဲဒီ လျပည့္ညပါပဲေလ..။ တန္ေဆာင္တုိင္လို႔ ေျပာလုိက္ရင္.. သီတင္းကၽြတ္ကတည္းက အၿပိဳင္အဆုိင္ လွဴဒါန္းလာလိုက္တဲ့ ကထိန္ပြဲေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ မီးပံုးပ်ံေတြနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္တဲ့ ပြဲအထိ ရုိးရာရဲ႕ အန႔ံအသက္ေတြက ရင္ကို ၾကည္ႏူးလႈိက္ဖိုေစတယ္..။ ေဆာင္းရဲ႕ အရိပ္ေအးေအးမွာ ရင္ထဲက အေပ်ာ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးေနလိုက္ၾကတာ..။ သူစိမ္းတရံစာေတြကို မျမင္ရသလိုပဲ..။ တန္ေဆာင္တိုင္ရဲ႕ ပြဲေရာင္ေအာက္မွာ ေမတၱာတရားေတြနဲ႔ ေမြ႕ေလွ်ာ္ေပ်ာ္ရွႊင္ေနလိုက္ၾကတာ ရပ္နီးရပ္ေ၀း အားလံုး တစ္သားထဲ..။ ပြဲရက္ေတြအေၾကာင္းကို တစ္သသေျပာဆုိမွ်ေ၀ရင္း ေနာက္ဆံုးရက္ေလးကို ကုန္ဆံုးသြားမွ ႏွေျမာသတေနလိုက္ၾကတာ..။

အခုေတာ့ အဲဒီလုိ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကို အေ၀းကေနပဲ မ်က္စိမွိတ္ ပံုေဖာ္ေနရတယ္ေလ..။ ဘ၀ဆုိတဲ့ ေစညႊန္ရာျပဌာန္းမႈမွာ ဌာနဆုိတာလဲ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကူးနဲ႔ ေပါင္းကူးယံုပဲ တတ္ႏုိင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေနေလရဲ႕..။ ဘာပဲေျပာေျပာ.. ယမ္းန႔ံေလး စြက္ေနတဲ့ ေဆာင္းႏွင္းျမဴေလးေတြကို ရွဴရွိုက္စားသံုးရတဲ့ အဲဒီ တန္ေဆာင္တုိင္ညေတြဟာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါမကပါဘူး၊ ရင္ထဲမွာ ထာ၀ရ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျမတ္ႏိုးေနမယ့္ ရိုးရာတစ္ခုပါ..။ မီးပံုးပ်ံေတြ မီးစာကုန္ ျပန္က်သြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့၀င္သက္ထြက္သက္တုိင္းမွာေတာ့ ယမ္းနံ႔ေတြ စြတ္ဆုိထံုသင္းစဲပါ...။

(တန္ေဆာင္တုိင္မီးပံုးပ်ံႏွင့္ ေ၀းကြာေနရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးအတြက္ အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕တာပါ..။ စိုင္းမြန္း)

အသံ

ဟုိး.. ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္ မားမားရပ္ရင္း ဘဝထဲကို ကၽြန္ေတာ့္ကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေဖညႊန္ျပပို႔ေပးခဲ့တယ္..။ လူသားပဲမို႔ ၿပီးျပည့္စုံေအာင္ မဖန္တီး မလုပ္ေပးႏုိင္ေပမယ့္ အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကိုေတာ့ တစ္ျပားမွ အေလ်ာ့မခံခဲ့ဘူး..။ အေဖပံုေဖာ္တတ္တဲ့အတုိင္း ပံုေဖာ္ရင္း ေမတၱာရည္ေတြကို သြန္းေလာင္းေပးခဲ့တယ္..။ ဘဝဒဏ္ေၾကာင့္ ခ်ိဳ႕ငဲ့ခဲ့ရေပမယ့္ လူမ်ားေတြေအာက္မွာ ေနေနရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မထင္ခဲ့မိဘူးအေဖ..။ ေလာကဒဏ္ကို အံတုရင္း အေဖ့ညေတြ ယစ္ေရႊရည္ေတြနဲ႔ ေပက်ံတတ္ခဲ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲက သူရဲေကာင္းအေဖဟာ တစ္ခါမွ တန္ဖုိးမက်သြားခဲ့ဘူးအေဖ..။ မွတ္မိေသးတယ္..။ ဟိုးငယ္ငယ္ ေလးငါးႏွစ္သားတုန္းက အေဖေရခ်ိဳးေပးမွာကို ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တာ..။ အေဖ့ လက္ဆြဲေတာ္ ေရပန္းခယားႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းေပၚကို ေလာင္းခ်ၿပီး အေဖ ေရပန္းႀကီးတစ္ခုကို ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္..။ ေရပုံးထဲက ေရပမာဏက ေသးငယ္ေပမယ့္ စီးဆင္းေမွ်ာပါလာတဲ့ အေဖ့ေမတၱာေတြက တစ္သြင္သြင္ မဆံုးတန္းပါပဲ...။

အေဖ စိတ္မၾကည္တဲ့အခါမွာ ေအာ္ေငါက္ဆူဆဲ တတ္ေပမယ့္ အေဖ့ရင္ေသြးေတြကို အေဖ ဘယ္လုိ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္ဆုိတာကို အၿမဲေတြးေနတတ္မွန္း အမွတ္မထင္ အေဖလုပ္ျပတတ္တဲ့ အမူအက်င့္ေလးေတြက ျပေနတယ္အေဖ..။ ငယ္တုန္းက အေဖကုန္းပိုးတာကို စီးရင္း ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမႀကီးမွာ သား အေပ်ာ္ဆံုးလူသား ျဖစ္ခဲ့တာကို အမွတ္ရတုန္းပါ...။ အေမေျပာျပလို႔ သိရတာလဲ ရွိေသးတယ္အေဖ..။ ကၽြန္ေတာ္လသားအရြယ္မွာ အေမ မန္းကို စာေမးပြဲသြားေျဖရေတာ့ အေဖ တုိက္တဲ့ ႏို႔ဗူးေလးနဲ႔ ကၽြႏ္ေတာ္ လူလားေျမာက္ခဲ့တာကိုေပါ့..။

ကေလးဘဝတုန္းက ကေလးပီပီ သူမ်ားကေလးေတြ ကိုင္တဲ့ စုပ္ခြက္ထည့္ပစ္ရတဲ့ ပလတ္စတစ္ ေသနတ္ေလးကို လုိခ်င္လုိ႔ပူဆာေတာ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ မရမက ဝယ္ေပးခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ အခု ကိုယ္ပိုင္ ေငြကို ရွာတတ္လာေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ပူဆာခဲ့တာ အေဖ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ဖိအားမ်ားခဲ့မယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လာၿပီအေဖ...။

ၿခံထဲမွာ အေဖလုပ္ထားေပးဖူးတဲ့ ဝါးလံုးဒါန္းေလးကို အားပါးတရ စီးခဲ့ဖူးတဲ့အရသာကို အခုထိ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ႏုိင္ေသးဘူးအေဖ...။ ၿခံထဲမွာ ေရတြင္းတူးေတာ့လဲ လာကူတဲ့သူေတြကို အေဖကိုယ္တုိင္ ပဲကုလားဟင္း ခ်က္ေကၽြးေတာ့.. အေဖ့လက္ရာကို သားဂုဏ္ယူရင္းနဲ႔ အားပါးတရ စားခဲ့တယ္အေဖ..။ ခဏခဏ အေဖခ်က္ေကၽြးဖူးေပမယ့္ အဲဒီေန႔ကဟင္းက ကၽြန္ေတာ့အတြက္ အခ်ိဳဆံုးပါ..။ ဘာလို႔လဲဆုိရင္ အေဖ့လက္ရာကို အားပါးတရ လူေတြ ေတာင္းဆုိၿပီး စားေနၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရလုိ႔..။ အေဖ့အတြက္ ဂုဏ္ယူတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေန႔လည္စာ ေသးေသးေလးဟာ နတ္သုဓၵာနဲ႔ မလဲႏုိင္ေအာင္ ခ်ိဳလြန္းခဲ့တယ္အေဖ...။

ကၽြန္ေတာ္ ကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ေဘာလံုးကန္တာ အရမ္းဝါသနာ ထံုတယ္ေလ..။ အေဖက ရန္ကုန္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔သြားေတာ့ အဲဒီေခတ္က ေခတ္စားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရပ္အေခၚ ခ်ဳပ္ေဘာလံုးေလးကို အေဖ အမွတ္တရ ဝယ္လာေပးတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းသိမ္းတာညံ့လို႔ အဲဒီ ေဘာလံုးေလး ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္..။ တစ္ညလံုး မ်က္ရည္ဝုိင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ရွာေပမယ့္ မေတြ႔ေတာ့ဘူး..။ အေဖဆူမွာထက္ အေဖစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေျခမကိုင္မီလက္မကိုင္မီျဖစ္ခဲ့ရဖူးတယ္ အေဖ..။

စတစ္ကာ တီရွပ္ေတြ ေခတ္စားလာေတာ့လဲ အဲသလိုပဲ..။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအကိုေတြဝတ္ဖုိ႔ဆုိၿပီး အေဖ့ ေခၽြးနည္းစာေလးနဲ႔ တခုတ္တယ ဝယ္လာေပးေသးတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္..။ က်ားေခါင္းရုပ္ႀကီးနဲ႔ စတစ္ကာ တီရွပ္ လက္ရွည္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတာင္ႀကီးမွာ လူေတြ မ်က္လံုးက်ေစတဲ့ အိက်ီေလးျဖစ္ခဲ့တာ..။ လမ္းမွာ တစ္ေယာက္က မေနႏုိင္လုိ႔ တီရွပ္ကို ဘယ္ဆုိင္မွာဝယ္တာလဲေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေကာ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့အေဖ ရန္ကုန္က ဝယ္လာေပးတာလို႔ ၾကြားခဲ့ရတာကို ျပန္ေတြးမိတုိင္း ၿပံဳးမိတယ္အေဖ..။ အဲဒီပီတိလိႈင္းက ဒီအခ်ိန္ထိ ရင္ကို ရိုက္ခတ္ၿပံဳးေပ်ာ္ေစတုန္းပါ...။

အေဖနဲ႔ အတူရွိေနစဥ္ကာလေတြမွာေတာ့ ခြန္းတုန္႔ႀကီးငယ္ေတြနဲ႔ အေဖ့ကို ျပန္ေျပာရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ခါးသက္သက္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့၇တယ္အေဖ..။ တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ကို တစ္ေယာက္မေတြ႔ေစပဲ ဟန္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေကာက္ပြဲႀကီးကို ႏြဲခဲ့ေသးတာလဲ မွတ္မိေသးတယ္..။ တစ္လတိတိ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို စကားမေျပာေတာ့ အေမ့ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ျပဳတာေတာင္ ခံခဲ့ရေသးတယ္..။ ဒီေကာင္က စိတ္တကယ္ဆုိးသြားရင္ အေဖရင္းကိုေတာင္ စကားမေျပာပဲ ေနတဲ့ေကာင္တဲ့..။

အေဖ့အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ၿပီး စာစီေျပာျပေနမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ ္ရပ္တ့ံႏုိင္မယ္မထင္ဘူးအေဖေရ...။ တစ္ကယ္တန္း ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ အေဖဝန္အားနဲ႔ ႏုိင္တဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္းမွာရွိတဲ့ လုိအပ္ခ်က္မွန္သမွ်ကို အေဖမရမက ျဖည့္ေပးခဲ့တာေတြကို ျပန္ျမင္ရတယ္အေဖ..။ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေနေန ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကုိ ခ်စ္တာေတာ့ တစ္ျပားမွ မခ်ႏုိင္ဘူး..။ အေဖ့ကိုထိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆတ္ဆတ္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူးအေဖ..။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရွ႕မွာ တင္းမာသေလာက္ ေနာက္ကြယ္မွာ အေဖဘယ္ေလာက္ထိ ၿပိဳလဲ နာက်င္ရတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တခုိး ဖမ္းမိခဲ့တာေလး အမွတ္တရရွိတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္ကယ္မခ်စ္ဘူးလို႔ ထင္မွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့..။ ကၽြန္ေတာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဖ်ားၿပီး အဖြားအိမ္မွာ အိပ္ရတဲ့အထိျဖစ္တုန္းကေလ..။ အေဖ ကၽြန္ေတာ့ကို ေဆးခန္းလိုက္ပို႔တယ္..။ အဖြားအိမ္မွာ အိပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို သိပ္ၿပီး အေဖ ေအာက္ဆင္းသြားတယ္..။ နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့ အေဖျပန္တက္လာတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အေဖ ငိုထားတယ္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္..။ အေဖ့မ်က္ဝန္းေတြ ညာလုိ႔မရသလို အေဖ့အသံေတြက အဖ်ားခတ္တုန္ခါေနတယ္ေလ..။ အဲဒီည ကၽြန္ေတာ္ ျခင္ေထာင္ေလးထဲမွာ တိတ္တိတ္ေလး လုိက္ငိုမိတယ္အေဖ..။

အဲလိုနဲ႔ အေဖနဲ႔ တည့္လုိက္ မတည့္လိုက္ လံုးခ်ာလုိက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေဝးေျမျခားကို တစ္ကယ္ ထြက္ခြာလာခဲ့ရတယ္..။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ မ်က္စိေတြ ပြင့္လာတယ္ေလ..။ မေန႔က တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင ္အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ေတာ့ အေဖနဲ႔ စကားေျပာရတယ္..။ အေဖ မ်က္စိခြဲမွ ရေတာ့မယ္တဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားၾကားခ်င္း ဗေလာင္ဆူသြားခဲ့တယ္ အေဖ..။ သာမာန္ပါပဲလုိ႔ ေျပာတဲ့ အေဖ့ေလသံက အားအင္ ကုန္ခမ္းေနသလိုပဲ..။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ သိပ္ကို အုိမင္းသြားၿပီလား..။ ဟင့္အင္း..။ အုိမင္းလုိ႔ ထြက္လာတဲ့ အသံမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အေဖ့ ရင္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားေနတဲ့ အရိပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ဖမ္းဆုပ္မိသြားောတ့ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းမိတယ္အေဖ..။ အေဖ .. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးခဲ့ေပမယ့္ အေဖ့ အလွည့္က်ေတာ့ အေဖလဲ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးမယ့္သူကို တမ္းတမိမွာပဲေလ..။ အေဖ့အသံၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့ဝဲတက္လာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပမ္းမွာစိုးလို႔မ်ား ၿမိဳသိပ္ထားတာလား အေဖရယ္....။ ေဆးကုသဖုိ႔ ကုန္က်စားရိတ္ေလး ပို႔ေပးႏုိင္ရင္ ေကာင္းတယ္တဲ့..။ စကားကို မယုတ္မလြန္ေလး ထိန္းေျပာသြားတဲ့အေဖ...။ လုိအပ္ခ်ိန္ေတာင္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနာက္ပို႔ထားေသးတယ္အေဖရယ္..။ တစ္မိနစ္ေတာင္မျပည့္တဲ့ အခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ အေဖ့ရင္ထဲက ဆႏၵတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရလုိက္တယ္အေဖ..။ စိတ္ခ်ပါ.. အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္သြားလဲ အေဖေပးခဲ့တဲ့ အားေတြက ကၽြန္ေတာ့ကိုယ္ထဲမွာ အျပည့္ပါ...။ အေဖေပးတဲ့ ခြန္အားေတြက အေဖ့ေရွ႕မွာ မားမားရပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီဆုိတာ ပြက္ပြက္ဆူစီးဆင္းလွည့္ပတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ကို လႈံ႕ေဆာ္ေနတယ္အေဖ..။ အေဖ့မ်က္လံုးေသ ေသခ်ာ ျပန္ျမင္ခ်ိန္ၾကရင္ အေဖ့ေရွ႕မွာ အေဖေမြးထုတ္ သြန္သင္ေပးလိုက္တဲ့ သားေကာင္းတစ္ေယာက္ကို အေဖ ျမင္ေစရမယ္အေဖ.....။ ဒီစာေလးနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို သား ေအာက္ေမ့ ကန္ေတာ့လုိက္ပါရေစ...။

(အေဖ့ေက်းဇူးကို အေဖရွိေနေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖာ္ထုတ္ ပူေဇာ္ခြင့္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမိတယ္အေဖ..။ အေဖတစ္ေယာက ္သားတုိ႔နဲ႔တူတူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါေစ..။ အေဖခ်စ္တဲ့ သားဆိုးေလး )

အိပ္ယာဝင္အေတြး

ကိုယ္ကပဲ ေခတ္ေနာက္က်တာလား.. ေခတ္ကပဲ မွီလြန္းေနတာလား.. ေခတ္ပဲ ပ်က္သြားတာလား....

လားေပါင္းမ်ားစြာေတြနဲ႔ ဒီေန႔ အိပ္တာ ေနာက္က်ရျပန္ၿပီ....

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးဝါယာမိႏၶက ေမတၱာ အခါေတာ္ေန႔ ျဖစ္တာနဲ႔ အညီ ေမတၱာတရားရဲ႕ စြမ္းပကားနဲ႔ အားအင္ေတြကို ညႊန္ျပသြန္သင္ေတာ္မူသြားတယ္....

တရားနာၿပီးမွ ခ်ိဳ႕တဲ့လြန္းတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမတၱာ ထားႏုိင္မႈစြမ္းရည္ေတြကို သိလုိက္ရတယ္....

ကိုယ္ စလံုးေရာက္လာစက ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ လူေနမႈၾကား အလုိက္သင့္ေမွ်ာပါသြားဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္....

အားလံုးကို အသားက်သြားတဲ့အခါ မတူညီတဲ့ အျမင္နဲ႔ တန္ဖုိးေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္တတ္လာတယ္...

အထူးသျဖင့္ေတာ့ လူေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္တဲ့ တန္ဖုိးေပါ့....

ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူေတြက အခ်စ္စစ္ဆုိတာႀကီးကို အာကြဲမတတ္ေအာ္ဟစ္ေနၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႔မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ တန္ဖုိးေတြကို မီးရွိဳ႕ဖ်က္စီးေနၾကသလုိပဲ.....

ရည္းစား စင္ၿပိဳင္ထားတဲ့လူနဲ႔...၊ သူမ်ားရည္းစား သြားလုတဲ့သူနဲ႔...၊ အိမ္ေထာင္ရွိတာ သိသိနဲ႔ ဇာတ္ရွဳပ္ၾကတဲ့သူနဲ႔...၊ အဲလုိမ်ိဳး လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္တာကို သဘာဝလုိလုိ ဘာလုိလုိ အားေပးအားေျမာက္ျပဳတဲ့ နာမည္ႀကီး ပုဂၢဳိလ္ေတြနဲ႔...၊ စံုစီနဖာ ျပည့္နက္ေနတာကို အံ့ၾသမွင္တက္မိေလာက္ေအာင္ကို ေတြ႔ေနရတယ္.....

ကိုယ္လဲ လူေပါင္းစံုနဲ႔ ေပါင္းဖူးပါတယ္.. အမွားေပါင္းစံုလဲ လုပ္ဖူးပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မွားရင္ မွန္ပါတယ္လုိ႔ ဇြတ္အတင္း ျငင္းဆန္ ကာကြယ္တာမ်ိဳး လံုးဝ မလုပ္ဖူးတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္...။

အဲ့သလုိပဲ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးသူေတြအေပၚလဲ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကာကြယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေလး ျဖစ္မိတာေပါ့...

ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ ေဟာတဲ့ တရားလိုပဲ ကိုယ္တုိင္က ေမတၱာကို ေသခ်ာ မပြားမ်ားႏုိင္ေတာ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ နည္းခဲ့တယ္ေလ...

ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ဆိုဆံုးမမိသမွ်ဟာ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ဘက္ကို ျမားဦးလွည့္လာေစတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြဆီ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့တယ္....။

သေဘာထားႀကီးခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ရွဳပ္မခံႏုိင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ျမင္ေနလ်က္နဲ႔ သူတုိ႔ေတြကို ကိုယ္ ေက်ာခိုင္းပစ္တယ္....

ကိုယ္ေအာ္ေနတဲ့ ေမတၱာဆုိတာကို ကိုယ္လဲ ေသခ်ာ ပံုမေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူးေလ....။

ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ အံ့ၾသစြာေတြ႔ေနရတာေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနတဲ့ အသိုင္းအဝုိင္းၾကားမွာ သမီးရည္းစား ျဖစ္ၾက ကြဲၾကတယ္ဆုိတာ အင္မတန္ကို လြယ္လြန္းလာတာ ျမင္ျမင္ေနရတယ္....

ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာမယ္... ကိုယ္နဲ႔ လာၿပီး ပေရာပရီလုပ္ေနတဲ့သူဟာ သစၥာဆုိတာကို နားမလည္တတ္သူမွန္းသိေနရက္နဲ႔ သူ႔ပါးစပ္က ထြက္တဲ့ သစၥာတရားသင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး နားဝင္ လွည့္စားခံပစ္ၾကတာပါပဲ...။

ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ေတြ ႀကံဳလာမွ ကိုရီးယားကားထဲက ပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့ ရ႔မၼက္ခုိးေဝ ခဏတာ လွ်ပ္တျပက္အခ်စ္မီးေတာက္မ်ိဳးေတြမွာ ပိုၿပီး ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တာကို မယံုႏုိင္လြန္းစြာ လက္ခံလိုက္ရတယ္...။

ကိုယ္ တားဆီး ဆံုးမတဲ့ စကားေတြက အဖတ္မတင္.... ကိုယ္ပဲ လူေပါလူမိုက္ျဖစ္က်န္ခဲ့တာကို ဝမ္းနည္းပက္လက္ ႀကံဳလာေတာ့မွ သစၥာ၊ ေမတၱာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာႏွာမႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခါင္းပါးေနၿပီဆုိတာ သိလိုက္ရတယ္....။

ေနာက္ဆိုရင္ ငရဲျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ ယမမင္းနဲ႔ ငရဲသားေတြ သူတုိ႔ရဲ႕ သမီး၊ ွဇနီး၊ စတာေတြကို တစ္ကၽြန္းမွာသတ္သတ္ ခြဲထားရေတာ့မလုိေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ....။

ေယာက်္ားေတြပဲ လုပ္တတ္တာလား..။ ဟင့္အင္း.. မိန္းကေလးေတြမွာလဲ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္မႈ နည္းလြန္းတာကို ေတြ႔လာရတယ္..၊ (စကားခ်ပ္၊ ေယာက္်ားတုိင္း မိန္းကေလးတိုင္းကို ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္..)။ ဒီလူတစ္ေယာက္ သစၥာမရွိ ထင္တုိင္းက်ဲေနတာကို သိရက္နဲ႔ ကိုယ့္ဆီမွာေတာ့ မလုပ္ေလာက္ပါဘူးဆုိၿပီး မ်က္စိမိွတ္ သူရဲေကာင္းလုပ္ၾက... ကြဲၾက... ၿပဲၾကနဲ႔....

ကိုယ့္တန္ဖုိးကို ကိုယ္တုိင္ ဆြဲဆြဲခ်ေနၾကတယ္.....။

အြန္လုိင္းေတြ ထင္တုိင္းသံုးလုိ႔ရတဲ့ စလံုးလုိ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေတြ ထားဦး... အႏုိင္ႏိုင္ အြန္လိုင္း လုတက္ေနရတဲ့ အမိေျမက မ်ိဳးဆက္ေတြပါမက်န္ အြန္လိုင္းမွာ ေတာ္သလင္းရာသီကို ဆယ့္ႏွစ္လ အျပည့္ယူထားၾကတာကို ေတြ႔ေနရတယ္...။

သူမ်ားေတြကိုပါမက ကိုယ့္အသိ၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကလူ၊ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့သူေတြပါ ဒီလုိ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေမွ်ာေနၾကတာ ေတြ႔ေတာ့ အင္မတန္မွ စိတ္ထိခိုက္ အံ့ၾသယံုကလြဲလုိ႔ ကိုယ္ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး...။

ကိုယ့္မွာ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ခႏၵာကိုယ္ဟာ လံုးဝကို တန္ဖုိးမရွိေတာ့တာလား....။ အခ်စ္ဟာ လိင္ဆက္ဆံမႈတစ္ခုသာသာလုိ႔သာ တြက္ခ်က္ၾကေတာ့မွာလား...။ လိင္ဆက္ဆံမႈဟာ သာမာန္ ထမင္းစားေရေသာက္ အလုပ္လုိ လုပ္ႏုိင္ေနၾကၿပီလား....။

သူတစ္ပါး စိတ္ဆင္းရဲမွာကို မၾကည့္ေတာ့ပဲ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္၊ ကိုယ္ေပ်ာ္မယ္ထင္ရင္ လုပ္ထည့္လိုက္ၾကတာကို ေတြ႔ေနရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရင္ေမာမိတယ္...။

တစ္ခ်ိဳ႕ ခင္ခဲ့ဖူး သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့ဖူးသူေတြ အခုလို ဂယက္ထဲ လြယ္လြယ္ ေမွ်ာပါေနတာေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ယူႀကံဳးမရျဖစ္မိတယ္...။ သူတို႔ေလးေတြ ျဖဴစင္တဲ့ဘဝကို ဘာလုိ႔ တန္ဖုိးမထားၾကေတာ့တာလဲ....။

ကိုယ္တုိင္ကပဲ သိပ္ကို အေတြးေခၚေတြ ေနာက္က် ရိုးရွင္းေနတာလား... ေခတ္ကာလကပဲ ကဲသည္းေဖာက္ျပန္ေနၿပီလား....။

မတင္မက် အေတြးေတြနဲ႔ ဒီည အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ရဦးမယ္...

ဘယ္သူေတြမွာ တာဝန္ပိုရွိလဲ

ဒီေန႔ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚ ဟိုလွန္ဒီလွန္လုပ္ေတာ့ ပို႔စ္ေတြ သူေရးတာေရာ မေရးတာပါ ပြစိထေနေအာင္ တင္တတ္လြန္းတဲ့ ကိုဘြိဳင္းဇ္ရဲ႕ မွ်ေဝမႈေတြက ကိုယ့္နံရံေပၚမွာ ဟစ္ပီေတြ ေဆးလာမႈတ္သြားသလို ပြစာႀကဲေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္...

ေလာေလာဆယ္ အသားေပးတင္ေနတာကေတာ့ သူ႔ အုိက္ပက္တူးကို ေထာင္ေဖာက္တဲ့ လမ္းစဥ္....

အဲဒီၾကားမွာမွ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဆုိၿပီး ပို႔စ္တစ္ခုကို သူက ရွယ္ထားတယ္.....

ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္ ၃၀ ဇြန္ ၂၀၁၁ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္ ဆုိတဲ့ မထားရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းပါ...

သူ႔ေခြးကေလး ဝလံုးကို ေျပာေနတဲ့ပံုနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာေလးေပါ့.. ႏုိင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း....

စာထဲမွာကေတာ့ မိဘေတြ အျပစ္လုိ႔ ျပန္လည္သံုးသပ္ ျပသြားတာကို ျမင္လုိက္ရတယ္...

စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ မွန္တယ္လုိ႔လဲ ကိုယ္ယူဆတယ္ေလ...။ ေမြးလာတဲ့ ရင္ေသြးကို အနီးကပ္ ပံုစံေပးႏုိင္တာ မိဘပဲရွိတာကိုး...

ယဥ္ေက်းမႈကို ဘာနဲ႔တုိင္းတာမလဲ...။ ျမန္မာျပည္မွာ လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ မိရိုးဖလာ ယဥ္ေက်းမႈကို လက္ခံတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ္တုိင္လဲ လိုက္နာ က်င့္သံုးပါ... ကိုယ့္သားသမီးကိုလဲ သြန္သင္ေပးပါ....

ကေလးေတြ ရိုင္းတယ္လုိ႔ေျပာတာဟာ ကိုယ္ေတြ လက္ခံတဲ့ က်င့္ထံုးနဲ႔ မညီလုိ႔လား.... ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာ့စံႏႈန္း သတ္မွတ္ခ်က္မ်ိဳး နဲ႔ ရိုင္းတာလား....

ေခတ္ကာလနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈပံုစံ ကြာဟမႈၾကားမွာ လူေနမႈအဆင့္ကို ျမင့္တင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ရလာမယ့္ ေဘးထြက္အက်ိဳးေတြကိုေတာ့ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္လက္ခံဖုိ႔ လုိအပ္တယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္...

ကေလးတစ္ေယာက္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ႀကီးသူကို ရိုေသရတယ္လုိ႔ ဆံုးမႏိုင္ဖုိ႔ ကိုယ္ေတြေရာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဟိုး ျမန္မာျပည္ကလုိ ဂါရဝတရားေတြ လူတုိင္းအေပၚ ထားႏုိင္ရဲ႕လား...။

မိဘကို ရုိေသေစခ်င္ရင္ ကိုယ္ကေကာ ကေလးေတြေရွ႕မွာ သူတုိ႔ အဘုိးအဘြား၊ ကိုယ့္မိဘကို ရိုေသျပရဲ႕လား...

ကေလးေတြကို ဘာသာတရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးဆံုးမပါရဲ႕... ကိုယ္တုိင္ကေကာ ေက်ာင္းကို ႏွပ္မွန္ေအာင္ သြားဖူးရဲ႕လား....

ျပန္ေမးသင့္စရာ ေမးခြန္းေတြပါ.... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ထားျခင္းမရွိပဲနဲ႔ ကိုယ့္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ငါ့ကို အဲလုိေျပာရက္ လုပ္ရက္လုိက္တာလုိ႔ စိတ္ဆင္းရဲ ဝမ္းနည္းမယ္ဆုိရင္ ကိုယ္ဟာ ကေလးေတြကို က်ိန္စာတိုက္ေနတဲ့ အတၱေဘာႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ...

ကေလးေတြကို ဘာမွန္းမသိပဲ ကံႀကီးထိုက္ေအာင္ လုပ္ေနသလိုပါပဲ....

လက္ဦးဆရာမည္ထုိက္စြာ ဗုဗၺာ စရိယ မိႏွင့္ဘလုိ႔ေတာ့ ၾကားဖူးတာပဲ...

ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ ဘဝေရွ႕ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းမွာ သူတုိ႔ေတြကို ခံယူသင့္တဲ့ စိတ္မ်ိဳး ထည့္ေပးလိုက္ႏုိင္ဖို႔ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္... မုိးလြန္မွ ထြန္ခ်မယ္ဆုိရင္ေတာ့ျဖင့္ ခေယာင္းလမ္းမွာ မ်က္ရည့္နဲ႔သာ ထြန္ေပေတာ့လုိ႔ပဲ ေျပာရမလုိပါ...

တစ္ကယ္တန္းဆုိတာ ကိုယ္ယံုၾကည္တာကို ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ဆုိတာ ကိုယ္ကေနစမွ ရမွာပါ... ကိုယ့္တုိင္က်ေတာ့ မလုပ္ပဲ သူမ်ားကို အတင္းလုပ္ခုိင္းတယ္ဆုိတာ ဘာသေဘာလဲ ေမးရမလုိပါ...

ႏုိင္ငံျခားေရာက္လာတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြမွာဆုိရင္ အသိပို ပြင့္လင္းလာတဲ့အတြက္ ဟုိးအရင္အတိတ္ေတြလုိ မိဘေျပာတုိင္း ေခါင္းညိတ္လက္ခံေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္ေလ...

အိမ္မွာေတာ့ အေမေျပာတုိင္း အေဖေျပာတုိင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းညိတ္တဲ့ သားသမီးေတြ ရွိေပမယ့္ ႏုိင္ငံျခားမွာ အသိအျမင္က်ယ္လာတဲ့ သူေတြအဖုိ႔ကေတာ့ မလြယ္ေတာ့ဘူး ထင္တာပါပဲ။

လက္ေတြ႔ကို ၾကည့္တတ္လာၿပီေလ....။ အေဖ့လို မမိုက္ၾကနဲ႔ သြားေျပာ... အေဖေတာင္ မိုက္ရဲ႕သားနဲ႔ ဒီေလာက္အသက္ႀကီးတဲ့အထိ ျပင္မွမျပင္တာ... သားတုိ႔က ျပင္ဖုိ႔ ငယ္ေသးတယ္ ျပန္ေျပာလာရင္ ကြဲၿပီ....

ဆံုးမမႈ လမ္းမလြဲဖုိ႔ လုိတာပါ....

ကေလးေတြကို မိသားစု စိတ္ဓာတ္ေမြး၊ ေမာင္ႏွမ သားရင္း အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ရမယ္ေျပာ.. ကိုယ္တုိင္က်ေတာ လင္မယား ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ရန္ျဖစ္... ေမာင္ႏွမခ်င္းခ်င္း အတင္းေျပာ... ဘယ္လုိလုပ္ ဆံုးမႏုိင္မွာလဲ....

ခပ္လြယ္လြယ္ႏႈိင္းျပရရင္ ကိုယ့္အရိပ္ကို ခုိေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ ကိုယ္က အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ေပးႏုိင္ရမယ္ေလ...

သစ္ေျခာက္ပင္ေအာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဝင္မနားခ်င္ၾကဘူးမလား....

ကိုယ္ေတြလဲ တစ္ေန႔ ကိုယ္ေတြ ေလာကထဲကို ဆြဲသြင္းျဖစ္မယ့္ မ်ိဳးဆက္ ေလာင္းလ်ာေတြအတြက္ မိဘေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ အခုကတည္းက ရိကၡာျဖည့္ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္....

မိသားစု ရိပ္ၿမံဳဆုိတဲ့ ေဝါဟာရေလး လက္ေတြ႔ေလာက ကေန ေပ်ာက္မသြားပါေစနဲ႔လို႔ ဆုမြန္ျပဳရင္း ဆင့္ကမ္းအေတြးပြားတာကို ရပ္လုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ....