ေကာင္းကင္ယံကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ခ်င္ေပမယ့္.. ညညဆုိရင္ အျဖဴေရာင္ သက္မဲ့ မ်က္ႏွာက်က္နဲ႔ ျပတင္းတံခါးတစ္ခုပဲရွိတဲ့ အနားသတ္ေျခာက္ကပ္တဲ့ အခန္းငယ္ထဲမွာ ညေတြဟာ ေမာပမ္းႏႊမ္းလွ်စြာ စီးေျမာကုန္ဆုံးေနစဲ..။ ရာသီစက္၀န္းက အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္မွန္ ေရြ႕လ်ားေနသလို.. တစ္ျဖည္းျဖည္း ႀကီးရင့္လာတဲ့ အသက္ေတြကို ထမ္းပိုးရင္း ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက ေရွ႕ဆက္ေရြ႕လ်ားဖုိ႔ အားအင္စိုက္ထုတ္ ႀကိဳးပမ္းေနရတုန္း...။ က်င္လည္က်က္စား ေပ်ာ္ျမဴးခင္တြယ္ရာ အသိုက္အၿမံဳကို စြန္႔ခြာလာၿပီး ကၽြန္းငယ္ေလးတစ္ခုမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စက္ရုပ္သဖြယ္ က်င့္သားရေအာင္ ေနေနရေတာ့လဲ.. တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့အလြမ္းေတြဟာ တားမႏုိင္ ဆီၤးမရ...။ ၿပိဳမလို အုိေနတဲ့ မုိးတိမ္ကိုၾကည့္ၿပီး တိမ္ညိဳ တိမ္စိုင္ထုၾကားထဲ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေ၀့၀ဲေနတဲ့ မီးပံုးပ်ံေလးမ်ား ပါလာမလဲဆုိၿပီး တမ္းတလြမ္းရတာလဲ အခါခါ..။ ေၾသာ္.. ဘာလုိလိုနဲ႔ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာ္လို႔ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ေတာင္ စေနပါ့ေကာ...။
ဟိုးအရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက လက္ဆင့္ကမ္း သယ္လာခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ တိမ္ေကာမသြားပဲ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ထူးျခားဆန္းသစ္လာေအာင္ မ်ိဳးဆက္ေတြ တာ၀န္ေက်လြန္းတယ္ေလ...။ ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ေဆာင္းညရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို မာဖလာ၊ ေခါင္းေပါင္း၊ လက္အိတ္၊ ဦးထုပ္၊ အေႏြးထည္၊ ေျခအိတ္၊ ရွိသမွ် ေတြ႔သမွ် အကာအကြယ္ေလးေတြယူၿပီး တုန္ခ်မ္းခ်မ္းၾကားထဲက မီးပံုးပ်ံ တစ္လံုးနဲ႔ တစ္လံုးၾကားကာလမွ ပြဲရဲ႕ အသက္ကို ထိန္းထားေပးတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ ေဒသခံပြဲၾကည့္သူေတြနဲ႔ ဧည့္သည္ ပြဲ၀င္သူေတြအတြက္လဲ ႏွလံုးဘ၀င္ သာယာခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာ အားထုတ္မႈဆုိရင္လဲ မမွားပါဘူး..။ ရိုးရာအစားအေသာက္ေတြ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ တည္ခင္းေရာင္းခ်တဲ့ ဆုိင္တန္းေလးေတြမွာလဲ အၿမဲစားေနၾကျဖစ္ေပမယ့္ ပြဲမွာ ေစ်းႀကီးလဲ ခံုမင္စြာ အားေပးေနၾကသူေတြနဲ႔ ညရဲ႕ အလကဗ်ာဟာ လွသထက္ လွလုိ႔သာ ေနပါေတာ့တယ္..။
ပြဲေစ်းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ အစားအေသာက္မ်ိဳးစံုအျပင္ ထံုးစံအတုိင္း လွ်ပ္စစ္မီး ထိန္ၿငီးတဲ့ အဲဒီ ေလာင္းကစား၀င္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ညခ်မ္းမွာ ကံစမ္းသူေတြ တုိးေ၀ွ႕စည္ကားေနၿမဲ...။ ေနရာတုိင္းမွာေတာ့ ပြဲစည္ေအာင္ လုပ္ေပးေနတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သူ ကာလသားေတြနဲ႔ ရယ္သံေတြ အုန္းအုန္းညံတဲ့ ညေတြ...၊ ညတင္မွ မဟုတ္ပါဘူး..။ ေန႔ခင္းမွာလဲ ပြဲက ၿငိမ္သက္ေနတယ္လို႔ မရွိေအာင္ကို စည္ကားေနၿမဲပါ..။ အသံမစဲတဲ့ ထုိပြဲခ်ိန္ခါ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာဟာ တစ္ရက္ထဲလိုပဲ တြဲဆက္ေပ်ာ္ပြဲဖြဲ႕တည္တယ္ေလ..။ ကိုယ္တတ္စြမ္းသမွ်ကို တတ္ႏုိင္တာထက္ပိုၿပီး အပင္ပမ္းခံ ႀကိဳးစားၿပီး တည္ေဆာက္ထားရတဲ့ မီးပံုးပ်ံေတြဟာလဲ ေန႔လႊတ္၊ ညလႊတ္စသျဖင့္ အေရာင္အေသြးစံုလင္လွတယ္..။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ပြဲနားနီးၿပီေဟ့ဆုိတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ရပ္ကြက္တုိင္းမွာ အုိးစည္သံကို ၿမိဳင္ၿမိဳင္ၾကားရေတာ့တာ..။ နားၿငီးတယ္လုိ႔ မျငဴစူတဲ့အျပင္ အိုးစည္သံေလးၾကားရင္ ေခါင္းေလး ဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္နဲ႔ စည္းခ်က္က်က် ယိမ္းႏြဲ႕ေနတတ္တာ ခ်စ္စရာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေန ေဒသခံေတြရဲ႕ စရိုက္ေလးတစ္ခုပါ..။
ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြနဲ႔ပဲ တုိ႔ရိုးရာကို ထိန္းသိမ္းတာလား..။ ဟင့္အင္း..။ ခ်စ္စရာ မီးပေဒသာပူေဆာ္ပြဲကလဲ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညရဲ႕ အလတရားကို ေကာင္းကင္ယံက ၾကယ္ေတြ လေတြနဲ႔အတူ အၿပိဳင္အဆုိင္ လင္းခ်င္းတဲ့ ပြဲပါ..။ ျမတ္စြာဘုရားကို တတ္စြမ္းတဲ့ ပညာနဲ႔ မသိုးသကၤန္း ယက္လွဴပူေဆာ္တာလဲ အဲဒီ လျပည့္ညပါပဲေလ..။ တန္ေဆာင္တုိင္လို႔ ေျပာလုိက္ရင္.. သီတင္းကၽြတ္ကတည္းက အၿပိဳင္အဆုိင္ လွဴဒါန္းလာလိုက္တဲ့ ကထိန္ပြဲေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ မီးပံုးပ်ံေတြနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္တဲ့ ပြဲအထိ ရုိးရာရဲ႕ အန႔ံအသက္ေတြက ရင္ကို ၾကည္ႏူးလႈိက္ဖိုေစတယ္..။ ေဆာင္းရဲ႕ အရိပ္ေအးေအးမွာ ရင္ထဲက အေပ်ာ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးေနလိုက္ၾကတာ..။ သူစိမ္းတရံစာေတြကို မျမင္ရသလိုပဲ..။ တန္ေဆာင္တိုင္ရဲ႕ ပြဲေရာင္ေအာက္မွာ ေမတၱာတရားေတြနဲ႔ ေမြ႕ေလွ်ာ္ေပ်ာ္ရွႊင္ေနလိုက္ၾကတာ ရပ္နီးရပ္ေ၀း အားလံုး တစ္သားထဲ..။ ပြဲရက္ေတြအေၾကာင္းကို တစ္သသေျပာဆုိမွ်ေ၀ရင္း ေနာက္ဆံုးရက္ေလးကို ကုန္ဆံုးသြားမွ ႏွေျမာသတေနလိုက္ၾကတာ..။
အခုေတာ့ အဲဒီလုိ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကို အေ၀းကေနပဲ မ်က္စိမွိတ္ ပံုေဖာ္ေနရတယ္ေလ..။ ဘ၀ဆုိတဲ့ ေစညႊန္ရာျပဌာန္းမႈမွာ ဌာနဆုိတာလဲ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကူးနဲ႔ ေပါင္းကူးယံုပဲ တတ္ႏုိင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေနေလရဲ႕..။ ဘာပဲေျပာေျပာ.. ယမ္းန႔ံေလး စြက္ေနတဲ့ ေဆာင္းႏွင္းျမဴေလးေတြကို ရွဴရွိုက္စားသံုးရတဲ့ အဲဒီ တန္ေဆာင္တုိင္ညေတြဟာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါမကပါဘူး၊ ရင္ထဲမွာ ထာ၀ရ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျမတ္ႏိုးေနမယ့္ ရိုးရာတစ္ခုပါ..။ မီးပံုးပ်ံေတြ မီးစာကုန္ ျပန္က်သြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့၀င္သက္ထြက္သက္တုိင္းမွာေတာ့ ယမ္းနံ႔ေတြ စြတ္ဆုိထံုသင္းစဲပါ...။
(တန္ေဆာင္တုိင္မီးပံုးပ်ံႏွင့္ ေ၀းကြာေနရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးအတြက္ အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕တာပါ..။ စိုင္းမြန္း)
0 comments:
Post a Comment