လက္ေတြက ဂစ္တာေပၚမွာ မရပ္မနား ေျပးေဆာ့ေနေသာ္လည္း ဘာသံစဥ္မွ မယ္မယ္ရရ မထြက္လာ….။ အံု႔မိႈင္းေနေသာ စိတ္အစဥ္ကို ျပန္လည္ စုစည္းဖုိ႔ ေခါင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခါေနတာလဲ ဇက္ေတြက နာလာခဲ့ၿပီ….။ မ်က္လံုးအျမင္ေတြ ခဏခဏ ေဝဝါးသြားေနတာကို အလုိမက်စြာ လက္ခံေနရသည္…။ သက္ျပင္းေမာကို မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္း အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေနေသာ ႀကိဳးစားမႈကို အဆံုးသတ္ဖုိ႔ စဥ္းစားမိစဥ္ သံစဥ္တစ္ပိုင္းတစ္စ ေခါင္းထဲေရာက္လာေတာ့ အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ဖုိ႔ ဂစ္တာကို မခ်ျဖစ္ခဲ့…။
“ေဒါက္… ေဒါက္.. ေဒါက္….”
ဘာေၾကာင့္ တံခါးကို ေခါက္ရင္ သံုးခ်က္ထက္မပိုၾကတာလဲ…။ အလုိမက်စြာေတြးရင္း မခ်ျဖစ္ေသးတဲ့ ဂစ္တာကို ေအာင္ျမင္စြာ ခ်မိသည္။ တံခါးကို ဖြင့္လုိက္ေတာ့ သူမမွတ္မိေလာက္ေတာ့ေအာင္ အိုစာသြားေသာ အေဖ….။ ရီေဝေသာ မ်က္လံုးေတြက အေဖေပ်ာ္မေနတာကို သိသိသာသာ ေဖာ္ျပေနသည္။ စကား တစ္ခြန္းတစ္ေလမွ မေျပာျဖစ္ပဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မျမင္ဖူးသလို ေငးမိေနၾကသည္။ ေနာက္မွ သတိဝင္လာသလို အေဖက သူ႔လက္ထဲ တစ္ခုခုကို ထိုးထဲ့ေပးရင္း ေက်ာခုိင္းသြားခဲ့သည္…။ ဘာလဲမၾကည့္မိ..။ သံပါတ္ေပးထားသလို တံခါးကို ျပန္ပိတ္ရင္း သူ ကုတင္ေပၚ ထုိင္လိုက္သည္။
လက္ထဲက အေဖထည့္သြားေပးတာ ဘာမွန္း ေရရရာရာ မၾကည့္ျဖစ္…။ သံစဥ္အက်ိဳးအပဲ့ကို ျပန္ဖမ္းဖို႔သာ စိတ္ေစာေနမိသည္။ ဂစ္တာကို ျပန္ေကာက္ကိုင္ရင္း တီးခတ္ေနတုန္း ေထာက္ဆုိ ဂစ္တာက ႀကိဳးျပတ္သြားခဲ့သည္။
“ဟူး….”
သက္ျပင္းေမာကို ခ်လုိက္ရင္း ဂစ္တာကို အနားေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ေခါင္းရင္းမွာ ခ်ထားေသာ ညေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားမိေနေသာ စာအုပ္ေလးကို ေကာက္ကိုင္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ အေဖ တစ္စံုတစ္ခု တိတ္ဆိတ္စြာ ထုိးထည့္ေပးသြားတာကို သတိရလာသည္။ သူဘယ္နား ခ်မိပါလိမ့္…။
မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္း လြင့္ေမွ်ာေနေသာ စိတ္အစဥ္မွာ အေဖေပးခဲ့တာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီလား…။ စိတ္ေမာလူေမာျဖစ္စြာ အိပ္ယာကို အစအဆံုးေမႊေနာက္ရွာေနမိသည္။ ခက္တာ ဘာမွန္း မၾကည့္မိသည့္အတြက္ ဘာကို ရွာေနမွန္း သူလဲမသိေန….။ အေဖလက္ထဲထည့္သြားေပးတုန္းက ခံစားမႈကို ျပန္အမွတ္ရမိဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ မာေက်ာေနလား..။ ဒါမွမဟုတ္ ႏူးညံ့ေသာ အရာတစ္ခုခုမ်ားလား…။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ လက္ထဲေရာက္လာေသာ ပစၥည္းအတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ခံစားခ်က္ေတြ ဖမ္းဆုပ္မရေနတာပင္…။ စိတ္ပိုေမာသြားသည္။ ဒီတုိင္းဆုိ ရွာေနတာ ေတြ႔ပါ့မလား…။ မိနစ္ပိုင္းကေန နာရီပိုင္းကို ကူးေျပာင္းလာသည္အထိ သူဘာရွာေနတာကို သူမသိေသး…။
အေဖ့ကိုသြားေမးမွပါ…။ တံခါးကို ထဖြင့္လုိက္ရင္း အေပါက္ဝမွာ သူေတြေဝေနမိသည္။ အေဖသိရင္ မႈိင္းညိႈ႕ေနေသာ မ်က္ဝန္းေတြ ေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲသြားမွာ သူသိေနသည္။ အေဖ့ကို ဒီထက္ပိုၿပီး စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ေတာ့…။ တံခါးကို အသာအယာပဲပိတ္ကာ သူျပန္ထိုင္မိသည္။ သူ ခုဏက ျမင္ေတြ႔ခံစားလိုက္ရေသာ အေဖ့မ်က္ဝန္းထဲမွာ အေဖေပးသြားတာကို ျပန္ရွာၾကည့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားမိသည္။ ဘာမွ ရွာမေတြ႔ေတာ့ သူ ရွက္ရြ႕ံလာမိသည္…။ မၾကာေသးခင္ကမွ အေဖကိုယ္တုိင္ ေပးသြားေသာ ပစၥည္းတစ္ခု ေပ်ာက္ရွသြားခဲ့ပီလား..။ သူပိုင္ေသာ သူ႔အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အံ့ၾသမွင္တက္ဖုိ႔ေကာင္းလွေအာင္ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းသြားခဲ့ေသာ ဘာမွန္းမသိေသာ ပစၥည္းေလးတစ္ခု…။
စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္လဲလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္မွာ ကပ္လ်က္နားေနေသာ ပိုးဖလံမွ ေလာင္ရယ္သံကို အမွတ္မထင္ ၾကားလုိက္ရသည္။ ဘာေတြလဲ …။ သူရူးသြပ္သြားခဲ့ပီလား…။ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာ ပိုးဖလံရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ ျမင္လုိက္ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ တူေနသလို…။ ဟာ… မဟုတ္ပါဘူး..။ သူ စိတ္ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္သြားပီလား…။ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ပိုးဖလံရဲ႕ အၿပံဳးကို ထင္ရွားစြာ ျမင္လုိက္ရသည္..။
ပိုးဖလံက ၿပံဳးေနတယ္…။ သူ ေတြေဝေနတုန္းမွာ ပိုးဖလံက ထျပန္သြားခဲ့သည္။ ထံုးစံအတုိင္း ရဲရဲေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးေတာက္တစ္ခုအတြင္းသို႔ …။ ဟုတ္ကနဲ ေတာက္ေလာင္အား ျပင္းသြားေသာ မီးညႊန္႔ကို ေျခာက္ခ်ားစြာ ေငးၾကည့္မိရင္း ပိုးဖလံရဲ႕ ဘဝ အဆံုးသတ္သြားပံုကို ဆြံ႕အစြာ ေငးေမာေနမိသည္။ ပိုးဖလံ မီးကို တိုုးတာ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ ေလာင္ရယ္ပီး ၿပံဳးျပသြားတာေတာ့ ဒီဖလံတစ္ေကာင္သာ ရွိေသးသည္။ ျပတင္းတံခါးကို အလန္႔တၾကား သြားပိတ္လိုက္ရင္း ျပန္လွည့္လာေတာ့ သူ႔အိပ္ယာေပၚမွာ ထုိင္ေနေသာ အရိပ္တစ္ခု…။
တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားစြာ ေက်ာျပင္ေတြက ျပတင္းတံခါးကို ဝင္ေဆာင့္မိသည္အထိ သူ ေနာက္တြန္႔သြားခဲ့မိသည္။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနပီလဲ ေလာကႀကီး…။ ထုိစဥ္မွာပင္ သူ႔ပုခံုးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္လုိက္တာကို ခံစားလုိက္ရသည္..။ ေအးစက္သြားေသာ ကိုယ္ခႏၵာႏွင့္ဆန္႔က်င္စြာ နဖူးမွာ ေခၽြးေစးေတြ စီးက်လုိ႔လာခဲ့သည္။ တံခါးေပါက္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးရြက္မွာ မ်က္လံုးစိမ္းတစ္စံု… ။ အေၾကာက္လြန္သြားတာလား မေၾကာက္ေတာ့တာလား သူ႔ကိုယ္သူ ေဝခြဲမရ…။ စိတ္ဓာတ္က် ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ အိပ္ယာထက္က အရိပ္မည္းေဘးမွာ ဝင္ထုိင္မိသည္။
အက္ကြဲေနေသာ အသံျဖင့္ အရိပ္မည္းႀကီးထံမွ စကားသံထြက္လာသည္။
“မင္း ရွာေနတဲ့ ပစၥည္းက မင္းရင္ဘတ္ထဲမွာ…”
သူ အံ့ၾသသြားသည္။ သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္လံုး အရိပ္မည္းႀကီးက ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာလား…။
“ခင္းဗ်ား ဘယ္လိုသိလဲ… ။ ဟာ ဘယ္လုိျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ..။ အေဖထည့္သြားတာက က်ဳပ္လက္ထဲကို… ။ က်ဳပ္ရင္ဘတ္ထဲေရာက္သြားရင္ က်ဳပ္ေသသြားမွာေပါ့…”
အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ျပတင္းတံခါးဆီမွ ရယ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္…
“မင္းက လက္နဲ႔ထိေတြ႔ရမွ ရွိတယ္လုိ႔ထင္တာကိုးကြ… ။ မင္းလက္ထဲ မင္းအေဖ ထည့္သြားေပးတုန္းက မင္းဘယ္လို ခံစားရလဲ..။ အဲဒီပစၥည္းက မာလား၊ ေပ်ာ့လား၊ ပူလား၊ ေအးလား.. ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္”
သူ တုန္လႈပ္သြားသည္။ အမွန္တုိင္း ဝန္ခံရလွ်င္ သူ လံုးဝကို မမွတ္မိတာ ေသခ်ာသည္။
“မင္း မေျဖႏုိင္ေတာ့ဘူးမလား…”
သူ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းျဖင့္ ဝန္ခံမိသည္။ အမွတ္တမဲ့ ခုိးၾကည့္မိေတာ့ တံခါးရြက္စီက မ်က္လံုးစိမ္းေတြ မီးဝင္းဝင္းေတာက္မတတ္ျဖစ္လာတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ သူတစ္ဖန္ေၾကာက္ရြ႕ံလာမိျပန္သည္။
“ခင္းဗ်ားတုိ႔က ဘယ္သူေတြလဲ…”
အိပ္ယာထက္မွ အရိပ္မည္းႀကီးက သူ႔ဘက္ကို လွည့္လာသည္။…
“ဟာ…. ” သူ ေျခာက္ခ်ား အားငယ္စြာ ေအာ္မိသည္။ အခန္းတစ္ခုလံုးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိေတာ့ အားလံုးက သူ႔အရိပ္ေတြ…၊
သူ႔ကိုသူ ျပန္ေျခာက္လွန္႔ေနတာပါလား…။ အမွတ္တမဲ့ ရင္ဘတ္ထဲ ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ ခုန္ေနေသာ ႏွလံုးသားထဲမွာ အေဖေပးသြားခဲ့ေသာ “မိဘေမတၱာ”……
ဆိတ္ၿငိမ္စြာပဲ သူလဲၿပိဳက်ကာ ကေလးငယ္လုိ ငိုေၾကြးမိသည္…။ ရွိဳက္ႀကီးတစ္ငင္ …..။
0 comments:
Post a Comment