ဒြိဟ

စိတ္ေတြေနာက္က်ိေနတယ္....
တင္းထားရင္လဲ ျပတ္မွာစိုးတ့ဲစိတ္နဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ ေနခဲ့ရတာ အႀကိမ္ေတြ ေရတြက္လုိ႔မရ....
ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ခပ္ဖြဖြက်ိမ္ဆဲရင္း ေလးလြန္းတဲ့ရင္ကို ထမ္းထမ္းပီး ငါ့ေန႔ေတြ ဆက္ေနရတယ္...
ကံၾကမၼာအလွည့္ေျပာင္းေလးတစ္

ခုမွာ ေစ့ထားတဲ့တံခါေလးဟသြားလို႔ အတြင္းကို တစ္စြန္းတစ္စ ျမင္ခြင့္ရလိုက္တယ္...
မယံုၾကည္ႏုိင္စရာေကာင္းေအာင္ အတၱေတြက ဘဝကို အဖန္ဖန္ မ်က္လွည့္ျပ.........
အမွန္တစ္ရားႏွစ္ခုၾကားမွာ ပါးပါးေလး လက္တစ္လံုးျခားလွည့္ေနတာ.....
ငါ ဆုိတဲ့ တံတုိင္းကိုေတာ့ ေက်ာ္ဖုိ႔ ခက္ၾကတယ္မလား....။
တံတုိင္းေနာက္က ႏွလံုးသားတစ္ခုကို ထုတ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ငါကပဲ မွားေနတာပါ....။
ပတ္သက္မႈ အတုိင္းတာတစ္ခုကို စည္းခ်က္က်က် ထိန္းထားဖုိ႔လုိတယ္ဆုိတာ သိလာခ်ိန္မွာ ငါမမွားတဲ့ ငါ့ အမွားေတြတြက္ ငါ့ကို စြဲခ်က္တင္ပီးေနပီ....။
ထိရွတာခ်င္းတူတူ သူက ပိုနာတတ္ေနေတာ့ ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခုလို ငါေခါင္းငံု႔ေပးလုိက္တယ္.....
ေပးဆပ္မႈမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလး ကပ္ပါေနမိတာ ငါ့ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္ေသာ ဆံုးရွဳံးမႈေပါ့.....
မ်က္ရည္ပူေတြ ေဝ့ဝဲတက္ေနတဲ့ ဒီမ်က္လံုးေတြနဲ႔ပဲ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာၾကားကို ငါ ပါးပါးေလး တုိးဝင္ရင္း မျပည့္ေသာဆုေတြ ေတာင္းမိတုန္း....
ဆုိင္တယ္ထင္ေတာ့ ေတာင့္တတယ္.. ပိုင္တယ္ထင္ေတာ့ ေၾကာင့္က်တယ္တဲ့....
ၾကားဖူးတဲ့ တရား အဆံုးမစကားေတြ.....
နားထဲမွာ ရိုက္ခတ္ ပဲ့တင္ျပန္လဲ ငါက ေခါင္းမာလြန္းစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေနဆဲ.....
ဟူး......................
သိမ္ေမြ႔နက္ရွိဳင္းလြန္းတဲ့ သံေယာဇဥ္ပုစၦာထဲမွာ မ်က္စိတ္မွိတ္ နားပိတ္တတ္ဖုိ႔ က်င့္ရမွာလား.....
ဥေပကၡာနဲ႔ လစ္လ်ဴရွဳတာ ဘာကြာလဲ.....
ဟူး.........................
သက္ျပင္းေမာေတြ အခါခါခ်ရင္း အရာရာကုိ ရင္ထဲ ထည့္လြန္းတဲ့ငါ့ကိုငါ အခုထိ အားမရဘူး..........
ေကာင္းတတ္လြန္းတဲ့ စိတ္ကို ခုထိ နားမလည္ဘူး...........
စာနာလြန္းတာလဲ မွားတာပဲလား.............
အခုထိ ငါရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြဟာ စာနာမႈ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ၊ ေပးဆပ္မႈ၊ တာဝန္သိတတ္မႈ၊ ေစတနာထားမႈ၊ ေမတၱာသက္ဝင္မႈကေန ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ အံ့အားသင့္ ရင္နာေနတုန္း....
ပင္ပန္းလြန္းေပမယ့္ ငါ့ခံယူခ်က္ကေတာ့ ယိုင္လဲ မသြားမွာ ေသခ်ာေနျပန္တယ္.............
ရင္ကို စံုကန္ ထြက္သြားေပမယ့္ နာက်င္ရင္း ေမတၱာမပ်က္တတ္ေနတာ ေရွးဘဝရဲ႕ အတိတ္ကံေၾကာင့္ေလလား....